kaat Archieven -

23 november 201816 november 2020

Weer een Black Friday in Huize Kaat

Als je deze week niet onder een steen hebt geleefd weet je dat het vandaag Black Friday is. De dag voor de jacht op koopjes en aanbiedingen.
Tv, kranten, social media je werd er werkelijk mee overweldigd.

Vandaag is DE dag! Om koopjes in te slaan

Voor mij is Black Friday geen nieuw begrip. Elke vrijdag is het bij ons Black Friday: de bergen zwarte was worden gedraaid. Trouwens niet alleen op Friday maar ook op Monday of Sunday. Het hele gezin draagt graag zwart en dat zegt niks over onze psyche. Al raken sommige psychologen in paniek als je kind voornamelijk alleen met zwart tekent en helemaal zoals onze zoon graag krast.

Zwart Zaad

Sommige van jullie kennen het wel……..je wilt het weekend leuke dingen doen maar je zit vrijdags op zwart zaad. De knip is leeg.
In plaats van te zeggen ik ben blut of ik heb een geldcrisis kan je beter chique zeggen: ik hou vandaag mijn Black Friday.

Foei Kaat!

Laatst op een vrijdag kwam ik moe van het werk en ben ik vergeten mijn treinkaart in te checken voor het instappen in de trein.
Blij dat er plekje was om te zitten en ook nog eens bij het raam.
Vermoeid legde ik mijn hoofd neer tegen de glazen wand en al snel was ik in dromenland. HUH getik op mijn arm? Met kleine spleetogen keek ik wie mij uit de lekkere powertuk haalde. Oh de conducteur.
Mag ik uw plaatsbewijs? Natuurlijk meneer en ik gaf zoals gewoonlijk mijn kaart. U bent niet in gecheckt mevrouw!! SHOOT! weer een vervroegde Black Friday: Kaat was aan het zwartrijden. Dit bedoelen ze toch niet met koopjes?
Mijn liefste glimlach opgezet en uitgelegd dat ik een maandabonnement heb maar vergeten ben in te checken. Excuus meneer de conducteur zei ik lief.
Hij kon dit nakijken en ik kreeg geen boete. Oh daar was dan toch het dolblije moment van de vervroegde Black Friday.

Nieuwe sport

Zonder gekheid op een zwart stokje. Gaan jullie vandaag iets bewust kopen? Heb je een ultieme koopjes tip die je met ons wilt delen?

Ik ben erg benieuwd want hey ik zou liegen als ik zeg: Ik ben niet gek op koopjes jagen. Wat mij betreft zou het een olympische sport mogen zijn.
Eindelijk een sport die ik ook kan beoefenen.

Ik wens jullie allemaal een fijne Black Friday!

Groet Kaat

Foto’s: Pixabay

31 december 201731 december 2017

2017 wat was je divers. Van zwaar tot waardevol

2017 je was allerminst saai.
Wat mij betreft had dat best gemogen moet ik eerlijk bekennen.
Ik vond je pittig, verrassend, oké je was ook eerlijk maar je was vooral slopend (qua energie)
Ik neem jullie mee in vogelvlucht in mijn afgelopen jaar.

Omi
20 januari was de mooiste dag van het jaar.
Na een pittige periode beviel mijn cadeaudochter van 17 van een prachtige gezonde zoon.
Littlle X heeft mij tot Oma gebombardeerd. Oma op je 45^ste is nogal wennen, zeker als je een moeder bent van een kleuterzoon. Vandaar de titel Omi,
little X heeft al meerdere Oma’s en het leek mij daarom prima om mezelf Omi te laten noemen.
Eerder schreef ik al een blog over hoe het is als je kind een tienermoeder wordt: twintig-handen-op-een-buik
Het was schrikken, er mee om leren gaan was niet altijd makkelijk maar Oh wat is hij lief en leuk.
Hij brengt zoveel vreugde in de familie. Dax is een trotse oom en die verliefde blik naar elkaar doet je hart echt smelten.
Trots op Miss M dat zij zich heeft ontpopt tot een zelfstandige moeder die bijna op zichzelf gaat wonen.

Antwoorden
Hoorde we in 2016 dat Dax epilepsie heeft was 2017 het jaar van de antwoorden.
Uitgebreid verslag schreef ik in deze blog: Het laatste puzzelstukje
Het was fijn om de antwoorden eindelijk te horen maar oh wat was het confronterend.
Het betreft een genetische afwijking en in 2018 horen we of Dax het van één van ons heeft geërfd.
Wat een teleurstelling dat de medicatie er nog niet voor kon zorgen dat de epileptische activiteiten werden geminimaliseerd. De epilepsie is serieus en zo ook de gevolgen.
Het bezorgde deze moeder veel zorgen ook al staan we er vrij nuchter in.

Gevecht voor een nieuwe school
Iedere ouder wil het beste voor zijn kind dat lijkt me duidelijk.
Wat als je het idee hebt dat het onderwijs waar je kind op zit niet aansluit bij de behoeftes van je kind? Hoe vervelend is het als jij voelt dat je kind wordt overvraagd maar andere mensen dit (nog) niet door hebben. Ik heb alles uit de kast gehaald en hem laten onderzoeken. De uitslagen waren zelfs voor ons confronterend maar het maakte mij strijdlustig. Op zoek naar een goede plek voor onze zoon. Het voorstel Dax nog één jaar op zijn oude school te laten was onacceptabel voor mij.
Zelf heb ik ervoor gezorgd dat ik de juiste school heb gevonden en wat zijn we hier blij van!
Ik schreef er een krabbeltje over : Wat maakt deze nieuwe school nou zo speciaal?
We zien een heel ander kind. Minder moe en oh wat leert hij veel.
Ik mis de zinnige en leuke gesprekken op het schoolplein maar dat neem ik voor lief. Als je kind maar het juiste onderwijs krijgt!

Reuma Sucks
2017 was echt een diepte punt qua gezondheid.
De reuma heeft mijn sociale leven overgenomen en vreet al mijn energie. Het hele jaar is het niet gelukt om mijn gecontracteerde uren te werken. Had ik weer uren opgebouwd zat ik daarna weer “ziek” thuis. Inmiddels is een UWV traject opgestart voor een gedeelte van mijn werkuren.
Dit te accepteren valt niet mee…ik wil zo graag van alles kunnen en zeker met mijn kind.
Ik voel me soms schuldig ook al weet ik dat ik er niks aan kan doen:
lieve-zoon-mama-zegt-sorry
Lieve vrienden: ik weet dat ik jullie minder heb gezien het afgelopen jaar. Het is niet omdat ik jullie niet wil zien maar het lukt me simpelweg vaak niet. Leren doseren is een kunst die ik nog niet geheel beheers. Ik hoop dat 2018 een beter jaar wordt qua gezondheid.

Het roer moest om
Ik heb jullie meegenomen in mijn poging wat kilo’s kwijt te raken.
Door mijn auto-immuun ziekte lukt het niet zo makkelijk maar het lukt wel stapje voor stapje.
Bijna 6 kilo kwijt in 8 weken. Ik ben blij en ook wel trots op mezelf.
Fijn dat mijn echtgenoot ook mee doet in het anders eten, dit helpt enorm.
2018 pakken we deze nieuwe levensmanier weer verder op.
Na jarenlang ziek thuis te zijn geweest is mijn echtgenoot weer aan het werk gegaan. Heel fijn natuurlijk maar qua huishouden merken we het wel. Niet meer iemand die daar alle tijd voor heeft en bij thuiskomst een warme hap klaar op tafel. Dan maar een minder opgeruimd huis…ik heb geleerd in 2017 meer los te laten.

Nikki
Wat begon als het mooiste en liefste cadeau voor Dax eindigde in een groot drama.
Dax kreeg van zijn tante een puppy, dit was zijn grootste wens en we hoopte dat het hem veel vreugde en rust zou geven. Een eigen vriendje die zou aanvoelen als hij het moeilijk had.
Nikki was zo lief en leuk. Zij veranderde mijn man in een softy die niks anders deed dan knuffelen en haar verzorgen. Met haar mandje naast zijn bed zorgde hij voor de nachtdiensten. Ha ha werd hij vroeger niet gauw wakker van zijn kinderen, reageerde hij op elke piep van onze pup.
Niet te bevatten dat we haar na 13 weken hebben moeten laten inslapen. Terwijl ik dit typ, biggelen de tranen over mijn wangen. Ze was ziek en had zoveel pijn dat het ondragelijk was. Dit verwacht je toch niet als je een pup hebt. Het raakt me helemaal omdat het Dax zijn cadeautje was en hij er zo verdrietig om is geweest. Hij heeft het nog regelmatig over haar. Voorlopig even geen hondje voor ons maar we hopen dat in de toekomst een hondje op ons pad komt van bijvoorbeeld één of twee jaar oud.

Blog
Februari 2017 ben ik deze blog begonnen.
Als beginneling in de grote blogwereld proberen mensen te bereiken.
Ik ben zeer tevreden en ook trots op mezelf dat ik het heb aangedurfd.
Het lukte me niet altijd om zoveel te bloggen als ik voor ogen had maar ik heb liever een blog rechtstreeks uit mijn hart dan bloggen wat ik afgelopen zaterdag bij de Action heb gekocht.
Stichting Zie heeft twee van mijn blogs gebruikt voor een nieuwsbrief, de blogs over de epilepsie van Dax en onze zoektocht geven herkenning bij andere ouders merk ik.
Mijn blog dat Zilveren Kruis ons teleurstelde door het niet willen vergoeden van Dax zijn medicatie heeft ervoor gezorgd dat ik contact kreeg met de Media Afdeling van het Zilveren Kruis. Gelukkig heeft dit verhaal een happy end gekregen. Een uitnodiging voor een radioprogramma en het Noord Hollands dagblad verraste me. Gevraagd worden om te bloggen op de site van Baby en Kind
Mijn stoute pantoffels aangetrokken en vanaf 2018 zal ik schrijven op de site van Julia Flynn
Ik ben lerende, ontdekkende maar ben blij dat ik deze stap heb gezet. In 2018 wil ik met hulp van andere ervoor zorgen dat de pagina er meer uit komt te zien zoals ik ben en wat ik voel.

statistieken
Ik kan het niet laten jullie wat inzicht te geven
13.053 weergaves
9.207 bezoekers

Top 5
De moeder die mijn dag verziekte 2430 views
Twintig handen op één buik 1105 views
Zilveren Kruis geeft niet thuis 929 views
Een verbazingwekkende uitslag 790 views
Als hij maar gezond is 575 views

304 volgers op mijn Facebook Pagina Kaat Krabbelt.
462 volgers op Instagram
439 volgers op Twitter

Bedankt lezers
Lieve allemaal, bedankt dat jullie mijn krabbels hebben gelezen.
Blij dat jullie mijn blogs hebben gedeeld of een krabbeltje achterlieten.
Bedankt dat jullie ervoor gezorgd hebben dat ik er plezier in heb gekregen en ik heb besloten in 2018 nog meer te krabbelen.

Lieve groet,

Kaat

5 december 20175 december 2017

Heerlijk avondje is gekomen….en kunnen we dan nu stoppen met zeiken?

Heerlijk avondje is gekomen, ’t avondje van Sinterklaas.
De avond waar veel kindjes het hele jaar naar uit hebben gekeken.
Trouwens ook menig volwassenhart gaat sneller kloppen van surprises, gedichten of het bekende dobbelspel. Ben je een papa of mama van een in Sinterklaas gelovige kindje(s) dan smelt je hart toch van die blik als ze de zak met cadeautjes zien?

Voor ik gelijk word aangevallen: ja ik realiseer me ook dat niet alle kindjes in Nederland het heel uitgebreid kunnen vieren met (dure) cadeaus. Al denk ik wel dat het niet per se in de grote of prijs ervan zit. Zelf probeer ik in deze periode ook mijn best te doen om kinderen/gezinnen te helpen die het niet zo breed hebben. Ik doneer sowieso veel spullen van onze kinderen aan andere mensen. Opgevoed met het motto: “wie goed doet, wie goed ontmoet”.

Onze kleuter zat dit jaar midden in de magie van de Sinterklaas traditie.
Voor het eerst ’s nachts wakker van de spanning en het ging twee weken lang alleen maar over Sinterklaas en zijn Pieten.
Hij genoot, wij genoten van zijn blijdschap, de magie en tja ik ben eerlijk: soms misbruikte ik de oude man om mijn kind beter te laten luisteren.
Zal ik de Sint even appen? Deze vraag was genoeg om het lieve jongentje weer terug te toveren als hij dreigde te veranderen in kleine terror.

Ellendelange discussies
*Zucht* maar ik werd doodziek van die ellendelange discussies over de kleur van Piet. En weet je? Bleef het maar bij een discussie. Nee mensen schelden elkaar verrot, bedreigingen en er leek geen respect meer te zijn als mensen niet dezelfde mening deelde. Ik ben gestopt met praatprogramma’s te kijken en ik ben kampioen scroller geworden als ik weer eens op Facebook een stelling voorbij zag komen. Ik had er GEEN zin in.
Ik wilde gewoon genieten met mijn kind van deze mooie periode.

Ik vind je hufter als je gaat lopen rellen op een feest waar de kinderen bij zijn!
Je hebt recht op je mening, je mag wat mij betreft demonstreren als de kindjes hier maar nooit iets van merken. Wie ben jij om het feest voor mijn kind te verzieken of welk kind dan ook? Dat kan toch nooit de bedoeling zijn?

Verander muren in deuren
Veranderingen zijn vaak lastig dat realiseer ik me heel goed.
Ik snap de drang om vast te houden aan onze “traditie”.
Als je al een verandering wilt in het verhaal van Sinterklaas en de beroemde “zwarte” Piet zal je dat nooit bereiken op de manier zoals zoveel mensen dat eisen. Zelf roepen dat het discriminatie is om vervolgens alle vormen van respect uit het oog te verliezen en veel te ver gaan in hun propaganda

Nieuw inzicht voor mezelf
Deze periode heb ik veel rond gekeken en de kinderen maakt het weinig uit merk ik. Ik ben ondertussen voor mezelf tot het volgende compromis gekomen: de Piet met roetvegen.
Goed uit te leggen aan de kinderen en het komt dicht bij de ons zo bekende Zwarte Piet. Is de Piet zwart (en ja dat was hij dit jaar bij ons thuis) is het niet zo dat ik daar overstuur van raak. Op veel plekken waren er Roet-Pieten en ik denk dat dit een prima oplossing is.

STOP!
Het zal wel bij een wens blijven…..maar mensen stop vooral om het kinderfeest te verpesten. Denk vooral aan onze kindjes want daar is het feest toch om te doen?
Ik denk dat veel mensen net zoals ik hopen dat we de komende maanden even verlost raken van dit Hot Item.
Lees je mijn blog en je bent het er niet mee eens? Graag wil ik je verzoeken als je reageert dat met respect te doen. Ik ben niet uit om te rellen.

Groet Kaat

Afbeelding in de tekst is van #Darum de andere afbeelding van Pixabay

2 december 20172 december 2017

Week 5: Bedrogen gevoel toen ik de waarheid van de weegschaal zag

Vorige week zaterdag was een desillusie: na 4 weken stapte ik moedig op mijn nieuwe weegschaal. Trots dat ik de hele week me aan de weightwatcher punten had gehouden. Het ging me goed af dus kom maar op met het getal.
HUH??? 1 onsje afgevallen? What the Piep……Hoe kan dit nou?
Bang dat het me niet ging lukken gevoel overheerste wel even.

Kom op Kaat ! Laat je onderkin niet zakken en een nieuwe week er weer volop tegen aan. Weer een week ziek thuis door oververmoeidheid van mijn reuma.
Ene kant heb je dan goed de tijd om thuis salades te maken voor de lunch aan de andere kant heb ik meer tijd om te denken aan eten, en geloof me dat kan ik heel goed. Donuts, chocolade, pepernoten, giga hamburgers zij zijn mijn lievelingshersenspinsels.

We eten nu vaker vis tot grote blijdschap van mijn zoon.
Patatjes uit de airfryer zijn ook een succes.
Wel eet ik nog veel brood maar ja ik blijf wel binnen de punten en het vult goed.

Luchtballon
Hele week een opgeblazen gevoel….ken je dat liedje met de volgende tekst?
“Zijn buik leek wel een luchtballon” Het voelde of ik elk moment kon opstijgen.
Opstijgen naar een zonnig eiland zou trouwens helemaal niet zo een gek idee zijn. Helaas was dat het niet maar wel een onprettig gevoel in mijn kleding.
Al met al begon het lood in mijn schoenen te zakken en dat maakt het bewegen nog zwaarder.

Bedankt Amerigo
Desondanks toch braaf door met tellen en wegen en bewuste keuzes maken.
Tv kijken deed ik altijd graag met iets te knabbelen en die drang wordt wel minder moet ik zeggen. Stopte Dax ’s avonds nog een winterpeen voor Amerigo in zijn schoen verdween die ’s avonds zonder pardon in mama haar giecheltje. Tja die peen moet toch weggemoffeld worden. Later in de week stelde ik een appeltje voor want daar had ik ook best trek in. De suikerklontjes die af en toe worden neergelegd die verstop ik weer in de suikerpot.

Aanrader van de week vond ik de gevulde paprika’s uit de oven.
Extra mager runder gehakt, veel groenten, taco kruiden, tomaten, zilvervliesrijst en beetje garneren met 30+ kaas. Zalig was het !

Wie zoet is krijgt lekkers
Gisteren had ik nog weekpunten over en heb ik 9 chocoladepepernoten gegeten. Whow wat lekker…en wat bizar veel punten!
Zondag vieren we Sinterklaas en dat is dan een hele uitdaging.
Kan ik al dat lekker weerstaan? Zijn echt de dingen waar ik zo van hou.
In mijn hoofd en gevoel aan mn lijf gaat het afvallen sowieso niet zo goed.
Zal ik het anders over de feestdagen heen tillen sprak het slechte stemmetje in mijn hoofd?

Vandaag was het weer mijn weegmoment. Slaperig om 6 uur (met dank aan een stuiterende kleuter) stapte ik op de gevreesde weegschaal. Geen verwachtingen dus wat kon me gebeuren?
1,7 kilo afgevallen !!! Kaat droomde je? Eraf stappen en hup opnieuw erop.
Het is echt waar…whoop whoop al dansende in mijn hipster door de huiskamer.

Spirit is terug
In vijf weken ben ik 4,1 kilo afgevallen en dat begint nu toch ergens op te lijken. Ik kan het dus toch!
Weer de spirit om zo door te gaan al zal het morgen wel een “uitdaging” worden. De wandeldate die ik in de vriezer had geparkeerd heb ik weer ontdooid. Kaat heeft er zin in!
Hopen dat mijn lichaam/energie beetje mee gaat werken, stap voor stap maar.
De eerste stappen zijn in iedergeval gezet.

Een iets lichtere groet van Kaat

19 november 201714 november 2020

Lieve zoon: mama zegt sorry

Lieve zoon,

Ik had jou zo graag een energieke sportieve moeder gegund.
Je weet wel zo een moeder, die met jou kan rennen en klimmen.
Die ’s morgens fit opstaat en er met jou op uit gaat.
Geloof me: mama zou niets lievers willen.

Gisteren kwam Sinterklaas in het land en was er een geweldige optocht in de stad. Jij en ik bleven thuis in ons huiskloffie omdat mama zich zo ziek voelde.
Gelukkig was er ook een mooie tv uitzending dus die hebben we maar gekeken. Samen een tentje gebouwd in de huiskamer en zo hebben we de dag door gebracht.

Met twee vormen van reuma, chronisch zenuwpijn en een versleten knie is het voor mama vaak overleven. Gelukkig ben jij het leukste gezelschap in dit soort dagen. Toch moet ik jou steeds vaker teleurstellen. Mama wilt wel maar het lukt me niet (meer). Het spijt me kind.

Op goede dagen gaan we er samen op uit, dit zijn de mooiste dagen die ik me maar kan wensen. Het huishouden vind ik niet meer zo belangrijk dan, mijn tijd besteed ik het liefste met jou samen (en de rest van het gezin natuurlijk).
Dus vergeef me dat ons huis de laatste tijd zo rommelig is.
Gelukkig ga jij steeds beter opruimen en roep ik al jaren: Jij bent mama’s grote hulp. Tafeldekken en afruimen, je wasgoed in de wasmand jij doet het allemaal. Ik ben zo trots op jou!

Gelukkig heb je een lieve tante en een zus die graag met jou dingen ondernemen. Papa heeft door zijn hernia ook niet meer de sportieve skills in zich. Het hebben van een volwassen zus die zó gek op jou is helpen dat mama zich soms iets minder schuldig voelt. Jouw blije snuit laat mama ook lachen.

Sorry dat mama vaak nee moet zeggen tegen dingen.
Sorry als onze plannen moeten veranderen omdat mama toch zich niet fit genoeg voelt.
Sorry als ik je soms verdrietig maak door niet de moeder te zijn die je misschien zou willen.

Weet dat ik de wereld voor jou over heb.
Mijn laatste energie het liefste aan jou besteed om voor je te zorgen en leuke dingen te ondernemen. Jou blij te zien, mij de gelukkigste moeder op aarde maakt. Ik altijd probeer om jou op de eerste plaats te zetten al gaat dat soms ten kosten van mezelf. Ik dat met alle liefde doe!
Van jou houden kosten helemaal geen energie! Dat gaat vanzelf sinds de dag dat ik je voelde in mijn buik.

Hoop dat je het later kunt begrijpen en net zo hebt genoten van alle momenten samen al zijn ze soms maar héél klein.

Dikke kus van Mama

Foto: Pixabay

18 november 201718 november 2017

Week 3: op het verkeerde dikke been gezet

Vorig weegmoment was ik toch iets teleurgesteld, maar 6 ons.
Verstandelijk weet ik dat het natuurlijk goed is dat het niet te hard gaat en dat ik überhaupt gewicht ben verloren. Gevoelsmatig hoopte ik op meer omdat ik echt zó mijn best had gedaan.
Voornemen was om mijn dag en extra weekpunten op te maken en meer te drinken (lees water of thee). Want cola drinken kan ik de hele dag door (biechtte de cola-junk op). Met frisse tegenzin begon ik aan week drie met het weight watchers programma.

Zondigen
Zaterdag ging ik met zus en zoon naar de Ziggo dome. Gewapend met een appeltje in mijn tas. Ik sleep sowieso steeds fruit mee in mijn handtas.
Bij een gevoel van flauwte eet ik lekker wat fruit.
Voor het ontbijt, na wikken en wegen, een tosti genomen. Wat smaakte die zalig!
Na een geweldige show van André Kuipers wilde zoonlief naar de MC Donald.
*Zucht* dit vond ik even lastig. Met de gedachte dat ik al mijn weekpunten nog had en ik baalde van het resultaat in de ochtend besloot ik te zondigen.
I know….zondigen is het eigenlijk niet want ik mag alles eten als de balans er maar is. Mc Chicken en een patat gingen er genadeloos in.

Deze week bestond het diner uit:
*Wrap met Kip en veel groenten
*Haaskarbonade met patat uit airfryer en jonge kapucijners met piccalilly
*Spaghetti met mager rundergehakt en veel groenten
*Kipfilet, gekookte aardappels en wortels
*Zalmfilet, met patat uit airfryer en broccoli
*Zelfgemaakt tomatensoep met een kaastosti.

Toch stiekem wegen
De laatste drie weken slaap ik zeer slecht (lees weinig) en daardoor voel me zo moe. Zaterdags hebben we ons weegmoment maar tussendoor had ik me toch gewogen. NIKS NADA NOPPES afgevallen.
Fuck!!! Ik baalde zo ontzettend.
Zou het komen doordat mijn lichaam het zo zwaar heeft met de maar 3 uurtjes slaap per nacht? Dat ik een auto-immuunziekte heb?
De moed zonk me in mijn nieuwe laarsjes, welke wel trouwens geweldig zijn.

Het hunkeren naar troostvoedsel nam toe. Zeker nu de winkels worden bedolven onder de chocolade en speculaas etc.
Braaf nam ik een zakje nootjes mee die achteraf ook nog heel veel punten bleken te zijn waardoor ik besloot er maar 50 gram te nemen. Snack a jacks zijn mijn vrienden geworden.

Zaterdagmorgen: het moment van de waarheid was daar.
Met dikke bibberende klutsknieën op de weegschaal.
1,1 kilo eraf !!! *Doet een vreugde dansje in haar zaterdagvodden*
Yes, dit geeft de afvaller weer moed.

Het weekend maar eens op zoek naar “gezonde” taartjes want dat heb ik wel verdiend. Het het is ook leuk om te realiseren dat het ook anders kan.
Het thee drinken gaat goed alleen zo jammer dat ik alleen Meloen thee kan vinden in een pakje met 3 andere smaken erbij.
Heb jij nog een lekker recept voor een lekkernij, ik hoor het graag van je.

Gemotiveerde groet,

Kaat

Foto fruithart: unsplash.com

12 november 201712 november 2017

Week 2 : Teleurstelling versus Trots

Vol goede moed ben ik mijn tweede week in gegaan met eten volgens de het Weight Watchers principe.
Geen crash dieet maar bewust bezig zijn met je voeding. Afwegingen maken welke dingen je wilt eten en vooral heel vaak schrikken hoeveel punten voedingsmiddelen hebben waarvan je dacht dat ze eigenlijk best gezond zijn.
Heel erg handig is de app die ik gebruik, daarin kan je alles zo opzoeken en bijhouden. Je kan zelfs verpakkingen scannen. Zo sta ik nu dan ook in de supermarkt in de schappen. Dit tot grote verbazing soms van het werkende (vaak piepjonge) personeel.

Hele week lekker en gezond gegeten. Ik hou soms in de avond best nog wat punten over. Dit schijnt geloof ik niet zo goed te zijn.
Het voelt voor mij tegenstrijdig om dan toch maar die punten op te gaan zitten eten. Ik probeer namelijk “streng” voor mezelf te zijn. Iets met alles of niets principe. Iets met bang dat ik anders weer in mijn oude gewoonte verval.

Teleurstelling
Nu hoor ik je denken: Kaat draai er niet omheen maar hoeveel ben je nu in de tweede week afgevallen? *zucht* Ik ben 6 ons afgevallen. Hier komt nu mijn teleurstelling om de hoek. Ik had echt op meer gehoopt (gerekend). Ik heb zó mijn best gedaan en met mijn overgewicht moet dat in het beginnen kunnen.
Niet gesnoept of gezondigd zoals ik normaal deed. Ik weet dat je bij Weight Watchers “alles” mag als je maar binnen je punten blijft. Dus zondigen bestaat eigenlijk niet maar dat is nog mijn psychische knop die om moet.

Kaat, kom op ! je bent afgevallen!
Daar is het je toch om te doen?
Ja, zo is het. Ik ben nu 1,2 kilo kwijt. Al zegt de app dat ik nu 3 kilo kwijt ben ha ha. Die maken het wel heel rooskleurig voor mij.
Komende week er weer volop tegenaan dus. Op zoek naar leuke/lekkere recepten.

Trots
Trots ben ik dat ik de verleidingen zoals ik die voel heb weten te weerstaan.
Ik was aan het winkelen in Alkmaar en toen voelde ik voor het eerst dat het een strijd was. Zoveel lekkers waar ik normaal wel eens voor kon zwichten. Broodje kip mee in mijn tas en een appeltje. In een steegje kwam ik langs een klein winkeltje die allemaal fruit verkocht en heb ik nog een lekker bakje ananas gehaald.

Trots op mijn echtgenoot die ook mee doet en al wat kilo’s kwijt is.
Die tijdens het werk onderweg probeert goede keuzes te maken en dat we er allebei achter komen dat een Breaker enorm veel calorieën bevat.
Samen is het makkelijker, net als de vriendinnen die nu ook mee doen.
Het helpt mij enorm.

Een goede week dus, al had ik stiekem op meer resultaat gehoopt.
Maar hé….ik heb wel resultaat geboekt!
Doel voor volgende week is wel mijn punten op zien te maken en MEER water drinken. Dat vind ik nog een beetje lastig.

Groetjes Kaat

foto: Pixabay

8 november 201711 november 2022

Mijn moeder is een dikzak!

Woensdagmorgen zittend op de fiets met je lieve kleuter achterop op weg naar school.
Mama? Heb je al een lichtstokje voor me?
Ik: die ga ik straks op zolder pakken ( lees zoeken in de overkill aan troep die wij daar verzamelen).
Heb je al geoefend met de klas op de Sint Maarten liedjes vroeg ik onschuldig.
Já riep Dax vrolijk: Mijn moeder is een dikzak!

Kinderen; je krijgt er zóveel voor terug

Lachend vroeg ik hoe het liedje helemaal ging maar daar kwam geen antwoord meer op. Luid gillende bleef hij roepen; Mijn moeder is een dikzak!!
Hé lieve zoon dat zien de voorbijgangers ook wel hoor, dat hoef je niet zo duidelijk te benadrukken. Ik had hem gewaarschuwd en zei; hier ga ik de juf op aanspreken hoor ! Is zij nou helemaal betoeterd.

Is ze nou helemaal betoeterd?

Aangekomen op de fiets stond de piepjonge en slanke juf te wachten op de kindjes die met de bus worden gebracht. Goedemorgen juf ! Ik heb een gezond appeltje met u te schillen zei ik. Licht verbaasd keek ze me aan.
Met een strak gezicht vervolgde ik: leert u nou mijn zoon dat zijn moeder een dikzak is? Dax zat te lachen en keek de juf vol verwachting aan.
Het viel even stil….ik heb toen maar lief naar haar gelachen om haar te verlossen. Uhhh nee zei ze; ik leer ze: “mijn moeder kijkt naar Tik Tak”.
Proest….alsof de kinderen van NU weten wat Tik Tak is.

Deze dikzak van een moeder kan het wel hebben hoor.
Veel plezier vandaag met mijn kleuter en wie weet ooit: als je zelf misschien nog een kindje krijgt en die roept naar je: mijn moeder is een dikzak.
Dan denk je terug aan deze morgen in november 2017.

Lieve groet,

Kaat

Foto: Pixabay

6 november 20176 november 2017

Een moeder zonder rijbewijs

Voor vele die dit lezen is het vanzelfsprekend dat jullie je rijbewijs hebben.
Wellicht in één keer gehaald, in je jonge jaren en sta je er niet bij stil dat dit niet voor iedereen zo is.
Ik heb geen rijbewijs! Vaak levert dit verbazende gezichten op, ogen met vraagtekens, openvallende monden en dan op een hoge toon: Waarom Niet?

Uhhhh nou het lijkt er haast op dat het niet voor mij is bestemd in dit leven.
Mijn laatste lessen heb ik denk ik in 2009 gevolgd. De lessen heb ik niet geteld anders zou ik er depressief van worden. Ik durf wel te stellen dat ik er een prachtige auto, van het lesgeld wat ik heb besteed, zou kunnen kopen.

Toen ik in 2009 voor de derde keer zakte voor mijn rijexamen en gelijktijdig mijn theorie verliep was ik er even klaar mee!
Hoezo kan de hele wereld het halen, maar ik niet?
Daarbij kost het ook nog eens goud geld. Mijn vader was net overleden en ik ging samenwonen en het zou wel weer eens komen.

Acht jaar verder en ben nog niet in het bezit van het roze ~~papiertje~~ plastic kaartje. In mijn tijd was het nog een vodje papier. Tegenwoordig hebben mensen mooie kleine pasjes.
Van uitstel komt afstel hoor ik je haast denken. Die kans was steeds aanwezig ja. Tot op een dag ik vijftien rijlessen won bij Patricia Nijman Rijopleidingen.
Dit is ook alweer een tijdje geleden maar door mijn gezondheid en alle stress die er op dat moment was, heb ik samen met Patricia besproken dat dit niet het juiste moment was. Laatst heb ik weer vijftien rijlessen gewonnen en hebben we besloten dat we in 2018 gaan beginnen.

Ik vind het zó doodeng, ik ben er zo onzeker van geworden.
En dan die *** theorie weer halen. Veel mensen zijn lief en positief maar hebben geen idee hoe dit voor mij voelt.
Nu mijn gezondheid achteruit gaat zou een rijbewijs met auto juist zo fijn zijn!
Onbewust leggen mensen vaak ook druk bij me neer.

Van vele mensen uit deze regio hoor ik: bij Patricia zit je goed.
Niks dan positieve berichten dus dat geeft deze onzekere tante weer moed.
Hoop dat ik het rijden niet verleerd ben (ik merk dat ik wat angstiger ben) en ik OOIT hier een verhaal kan plaatsen dat deze oude tante toch ook nog dat gewilde roze kaartje heeft behaald.

45 jaar en geen rijbewijs, ze bestaan mensen!

Lieve groet van,

Onzekere Kaat

5 november 2017

Met frisse tegenzin een nieuw begin

Ieder pondje gaat door het mondje, wie kent die term niet?
Nou er zijn dus heel veel pondjes door mijn mondje heen geglipt.
Van normaal postuur verandert in een dikkerdje. Wel een gezellig dikkerdje volgens vele.

Natuurlijk weet ik dat dit niet gezond is.
Ja ook ik zou best kleding willen kopen in een “normale” kleding winkel.
Hoe heeft het dan zo ver kunnen komen?
Tja…..*haal mijn schouders op* en kijk vol ongeloof naar het scherm.

Vanaf afgelopen maandag ga ik proberen die strijd met de extra kilo’s aan te gaan.
Eerlijk? ik ben als de dood dat het me niet lukt. Daarom is het nogal een stap om het hier online neer te zetten. Dan kunnen mensen me er mee om de oren slaan als het (even) niet lukt. Want zo zijn veel mensen helaas.
Liever heb ik steun van jullie ! En nog beter als we elkaar steunen, er zijn zoveel mensen die ook dit gevecht (moeten) voeren. Kom maar door met de gezonde recepten !!

Met de huisarts heb ik gesproken over een maagverkleining, ik zou daar op papier wel voor in aanmerking komen. Heel veel succesverhalen om mij heen en dan denk ik vaak: dat wil ik ook!
Helaas weet ik ook dat ik een gevoelige maag heb en ben bang dat het wellicht niet goed uit pakt. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik het eerst nog eens “zelf” moet proberen. Dan kan ik altijd nog die stap maken…en hele heftige stap want er is niet echt een weg terug. Daarbij ken ik ook genoeg verhalen waarbij de operatie niet goed is verlopen.

Gesterkt door mijn zus en een vriendin gaan we de uitdaging vanaf vandaag aan.
Ik ga niet de koolhydraten of suikers verbannen, shakes nemen of andere pillen maar ‘gewoon’ (noem het maar gewoon) door je eetgewoontes te veranderen. Middels Weight Watchers ga ik de eerste stap zetten.

Sporten is voor mij nagenoeg niet mogelijk dus daar moet ik het niet van hebben. Hooguit wat meer wandelen als het lukt.
Mijn ultieme doel is dat ik activiteiten met Dax kan blijven ondernemen.
Dat ik meer energie krijg want door mijn Syndroom van Sjögren en Fybromyalgie heb ik al zo weinig energie. Ik hoef geen slanke den te worden maar wel dat ik niet meer in de ernstige obesitas categorie val.

Beloftes maak ik niet alhoewel ik beloof dat ik nu mijn best ga doen!
Gisteren hadden we onze gezamenlijk weegmoment. In vijf dagen tijd meetbaar zes ons kwijt. Ik vermoed dat ik één kilo kwijt ben aangezien bij constateren maandag dat mijn weegschaal overleden was. Een weegschaal geleend die iets zwaarder weegt (Dax was vorige week gewogen bij de kinderarts en woog hier 4 ons zwaarder op). Mijn zus zorgde ervoor dat de volgende dag een nieuwe weegschaal werd bezorgd. Geen excuus dus.

Stiekem had ik op meer verlies gehoopt de eerste week, ik heb zo mijn best gedaan. En eerlijk Ik heb echt lekker gegeten. Al hunkerde ik gisteravond wel naar iets lekkers (lees ongezonds).
Blij dat mijn echtgenoot ook de aangepaste avondmaaltijden lekker vindt.

Kortom ik doe een poging. Veroordeel me niet als het niet mocht lukken.
Heb jij een ultieme tip? Een Do of een Dont? Een succesverhaal?
Ik hoor het graag van je in een reactie.

Groetjes van Kaat