Lieve collega’s
Vandaag is mijn laatste dag dat ik één van jullie ben.
Mijn laatste dag als ambtenaar en tevens als werknemer.
Na vandaag zal ik (hoe het er nu uit ziet) nooit meer werken.
Heel onwerkelijk voelt het nu ik deze woordjes aan het typen ben.
Jullie hebben me al een tijdje niet meer gezien, sinds halverwege januari 2019 ben ik thuis.
Na een hele lange tijd van proberen te werken, ziek zijn, en weer proberen te werken.
Ik raakte 50% afgekeurd en hoopte toch nog te kunnen werken, want ik vond mijn werk en de collega’s altijd zo leuk.
Uiteindelijk heb ik de strijd om toch te kunnen werken opgegeven.
Het lukte niet en ik verdiende het vooral om goed voor mezelf te zorgen en mijn grenzen te accepteren.
Het UWV traject werd weer ingezet met als doel: volledig afgekeurd te raken.
In het voorjaar heb ik het besluit ontvangen van het UWV dat ik niet meer kan en hoef te werken.
Om een idee te geven wat ik onder andere mankeer schreef ik ooit deze blog:
Sjogren Sucks
December 2008 wandelde ik het stadsdeelkantoor binnen in Buitenveldert voor mijn eerste werkdag.
Even dacht ik verkeerd te zijn want ik waande me in het decor van Debiteuren/Crediteuren.
Wat een oude aftandse bende in de bunker en ook de werkwijze was alles behalve dan Smart.
Het heeft echt wel een tijd geduurd tot ik me thuis voelde in de ambtenarij. Het was allemaal zo anders dan het snelle bedrijfsleven waar ik uit kwam.
De verhuizing naar de Pres. Kennedylaan heeft me goed gedaan.
Werken in de straat waar ik geboren was en 28 jaar van mijn leven had gewoond. Het voelde als thuiskomen.
En niet alleen de locatie maar vooral door jullie.
De leuke gesprekken, humor, dansjes op vrijdagmiddag door Rachida.
Er ging geen dag voorbij en we hadden gesprekken over eten, we bestelde soms Surinaams eten als lunch. Ontbijtjes met Pasen, vieren van het Suikerfeest we grepen elke gelegenheid aan om te eten en bij elkaar te komen.
Het meezingen met de radio, al had niet elke collega de voorliefde voor André Hazes.
De leuke afdelingsuitjes waren vaak hilarisch, van kano varen, tot voetbal in een weiland en dan weer bonbons maken in het Amstelpark.
Toen mijn vader overleed was ik ontroerd hoeveel collega’s er op zijn uitvaart waren.
We waren een hechte groep, we deelden niet alleen de bouwdossiers maar ook soms leed met elkaar.
De jaren zijn voorbij gevlogen en nu na bijna 12 jaar ga ik gedag zeggen.
Het voelt verdrietig want ik wilde tot aan mijn pensioen hier blijven werken.
Al mis ik de gesprekken van 14020 totaal niet 😉
Ik hoop dat uit eindelijk het me rust gaat geven, niet meer een strijd voeren om wel te werken. Focussen op mezelf en mijn gezin.
Het is een gekke tijd om afscheid te nemen van je collega’s, werkgever en werkplek.
Door de coronacrisis zitten jullie thuis te werken en is er geen gebruikelijk afscheidsmoment op de plaza.
Ga ik de speech nu per videoboodschap ontvangen? Ergens wel fijn dat het vele handenschudden en zoenen niet hoeft en heel eerlijk, ik zag er ook wel tegenop om jullie gedag te moeten zeggen.
Het voelt namelijk best verdrietig en confronterend en deze emo doos had vast moeten janken.
Ik hoop op betere tijden voor ons allemaal en dat ik dan nog eens vrolijk langs kan komen op kantoor.
Bedankt voor de fijne jaren en tot ziens!
Stay Safe allemaal.
Lieve Groet Kaat
Ps: mocht je het leuk vinden om contact te houden volg me dan op Facebook: Kaat krabbelt https://www.facebook.com/kaatkrabbelt/
Of kom af en toe eens gluren op deze site waar ik zo nu en dan krabbel over mijn leven
Wow, wat mooi geschreven. Ik hoop dat je de rust gaat vinden die je zoekt, maar dat gaat goed komen denk ik.
Herkenbaar verhaal ook. Ik zit nu na 1 jaar volledig niet werk in een start uwv fase naar arbeidsongeschiktheid. Komt allemaal goed moet je maar denken. Overgave en acceptatie is een groot onderdeel van Sjogren hebben.
Hoi Marieke,
Dank je wel voor je reactie.
Ik wens je veel succes met je uwv traject, ik hoop dat je begrepen wordt.
Ik heb vertrouwen in de toekomst, ben gelukkig positief ingesteld en blij met de kleine mooie dingen.
Groetjes Kaat
Ontroerende blog Karin (toch een beetje gek om je Kaat te noemen voor mij). Bedankt voor alle mooie momenten die je beschrijft. Fijn als je nog eens langs komt op kantoor 🙂
Heel veel liefs, Ursula
Dank je wel voor je berichtje.
Ik heb altijd fijn gevonden om met jou samen te werken en het is mooi welke ontwikkeling je hebt door gemaakt.
Van een fijne collega naar een goede empatische leidinggevende.
Lieve Groetjes Karin
Wat een verhaal , Karin!
Dat het zo allemaal kan lopen…..
Goed dat je er zo positief in staat, respect!
Ik hoop dat je je balans en rust weet te vinden.
En wie weet komen we elkaar nog ns tegen, het ga je goed.
Liefs Bob
Hey Bob 🙂
Dank je wel voor je lieve berichtje.
Het is allemaal heel bizar maar ik ben blij dat er uit eindelijk een diagnose kwam.
Had alleen niet gedacht dat het aftakelen zo snel zou gaan.
Maar ik laat zeker mijn hoofd niet hangen en focus op wat nog wel kan.
En komt het vandaag niet dan morgen of volgende week.
Liep gisteren nog door je woonplaats!
Dus wie weet treffen we elkaar eens in onze mooie regio
Liefs Karin