Mijn mooiste Moederdag cadeau OOIT

Moederdag 2019

Zeven jaar ben ik inmiddels een moeder.
Niet zomaar een moeder maar toevallig wel de moeder van de leukste zoon die ik me maar kon bedenken. Hij maakt mijn verwachtingen van het moederschap meer dan waar.
Ondanks de zorgen die ik heb over zijn gezondheid, ontwikkeling en toekomst.

De dag van de Commercie

Vele mensen roepen Moederdag is de dag van de winkeliers!
Nou en? Ik heb helemaal geen moeite om een lekkere fles parfum te ontvangen of een mooie bos bloemen.
Hey en voel je vrij mij dat veel vaker te geven dan alleen op Moederdag.
Ik heb helemaal geen bezwaar tegen elke maand: Kaat Kadootjes dag
( ja ja ik weet dat cadeau met een C is…maar dat staat toch minder leuk?)

Knutselwerkjes

Het allerleukste van Moederdag is voor mij het knutselwerkje gemaakt door Dax.
Hij die net zoals zijn moeder niet bezit over enorme knutsel skills.
Maar hij die ondanks dat zo hard zijn best doet om iets mooi te maken voor zijn moeder(tje).
Hij weet het nog niet geheim te houden tot de dag zelf, want twee weken geleden wist ik al wat hij aan het maken was.

De afgelopen jaren ontving ik al een sierradenkistje, waxinelichthoudertje, ketting, en een fotolijstje.
Ik vond het allemaal even mooi en schattig.
Zijn blik die hij me altijd gaf bij het overhandigen was zo lief en bijzonder.
Ik kon niet bedenken dat het cadeautje wat ik dit jaar zou krijgen al mijn verwachtingen zou overtreffen.

Mooiste cadeautje EVER

Lieve lezers, dit jaar kreeg ik voor het eerst een handgeschreven briefje van mijn zoon!!
Nu denk je misschien, is dat bijzonder? Dat krijg ik ook van mijn kind(eren).
Ja !! Het is bijzonder voor mij en uitermate knap van Dax.
Schrijven is namelijk enorm moeilijk voor hem. Zijn fijne motoriek is minder ontwikkelt maar door zijn “aandoening” is lezen en schrijven ook erg moeilijk.

moederdag

Doorzetter en ontroering

Ik ben zo TROTS op Dax, hij heeft er zo erg zijn best voor gedaan zei de juf.
Hij is sowieso een hele harde werker in de klas.
Ik heb hier zó een bewondering voor.
Want zeg nou eerlijk? Als het je zo moeilijk af gaat? Je ziet dan veel kinderen van jouw leeftijd kunnen lezen en schrijven? Dan kan ik me voorstellen dat je je kont tegen de krib aangooit. Al denk ik wel dat de meeste kinderen van nu geen idee hebben wat een krib is 😉

Het ontroerde me meer dan ik kon verwachten.
Het gaf me een gerustellend gevoel: mijn kanjer komt er wel op zijn eigen tempo.
Ik kreeg naast de geknutselde theepot ook nog een heerlijk setje van Thermen.
Laat de winkeliers ook wat verdienen deze dagen toch?

theepot knutsel

We kregen elkaar cadeau

De bonus van deze dag was het mooie boeket bloemen en doos chocolade wat ik kreeg.
Van wie? Van Miss M de dochter van mijn man.
Ik ben haar moeder niet, zij kreeg mij cadeau toen ik een relatie kreeg met haar vader.
Net zo goed als ik haar erbij cadeau kreeg. Vanaf dag één heb ik haar in mijn hart gesloten.
Het doet me goed te weten dat ze me waardeert en dat weet ik zonder de cadeautjes ook wel hoor.
Maar ze kent me zo goed: chocolade is altijd welkom !

moederdag boeket

Gelukkige moederlijke groet,

Kaat

Als je van de trap af valt…….

als je van de trap afvalt

Zondagmiddag, een dag zoals vele andere dagen.
Eindelijk mooi weer en we waren er lekker op uit geweest naar de kinderboerderij. Net thuisgekomen en het relaxen kon beginnen.
Wat een zalige dag was het TOT we ineens dat kabaal hoorde vanuit de gang.

Van de trap afgevallen

Dax was onderweg naar zijn eigen kamer op de eerste verdieping.
Ineens hoorde ik een hoop gestommel, een harde gil en een oorverdovend gehuil.
Verdorie mijn kind was van de trap gevallen.
Snel rende ik naar de gang maar ik zag Dax niet op of onder de trap liggen.
Hij lag in een gekke houding achter de deur.

OMG mijn jongen is van ruim twee meter van de trap naar beneden gevallen.
Niet via de treden maar via de opening aan de zijkant van de trap.
Mijn hart leek even te stoppen met slaan, adem in en uit moeders en Handel!
Hij lag beetje in een gekke houding en in een reflex heb ik hem recht gelegd en vooral getroost.
Geen bloed was mijn eerste observatie. Huilen is een goed teken dacht ik.

Het viel gelukkig mee

Misschien niet het slimste maar ik heb hem soort van opgetild en meegenomen naar de bank.
Daar rustig bekijken wat er aan de hand is.
Mijn cadeaudochter de buurvrouw laten roepen zodat zij even mee kon kijken en denken.
Hij was vrij alert, wel wat pijn aan zijn rechter arm maar kon alles goed buigen.
Geen hoofdpijn en niet misselijk.

We concludeerde wat hij ontzettende geluk heeft gehad.
Hij trok wel wat wit weg en ik heb hem genesteld op de bank met een dekentje. Als hij maar geen epileptische aanval krijgt dacht ik, de noodmedicatie bij de hand gehouden.
Emmer naast hem voor het geval hij misselijk zou worden. Dit zou echter niet gebeuren.
Ik zou het aankijken en mocht ik ongerust raken dan wilde de buurman ons brengen naar het ziekenhuis aangezien mijn man aan het werk was.

Wel of niet naar een arts?

Pvieuw wat was ik geschrokken. Gelijk grijze haren rijker.
Wat een geluk dat hij zo is gevallen. We waren er inmiddels achter gekomen dat hij vanaf bovenaf heeft geprobeerd de huiskamerdeur dicht te doen.
Hij irriteerde zich aan het gehuil van zijn neefje.
Toen hangend over de rand is hij naar beneden gevallen.
Net voor het slapen gaan merkte ik wel dat hij een iets dikke rechterhand had en pijn aan zijn pols.
Ik heb hem een paracetamol gegeven en hoopte op een goede nacht en in de ochtend zou ik de situatie weer beoordelen.
’s Nachts bij me laten slapen, in de nacht twee keer wakker gemaakt en hij was alert. Verder heel goed geslapen eigenlijk.

De eerste dag van de vakantie, Dax werd voor zijn doen wat later wakker.
Ik heb gelijk even naar pols gekeken. Ik zag er niks aan.
Als ik erin kneep gilde hij het wel uit en ook zijn hand bewegen was pijnlijk.
8 uur gelijk de huisarts gebeld en we mochten om 9;30 uur komen.
De huisarts vond het net als ik verstandig om een foto te laten maken.
Hij was ook wel beetje geschrokken van de hoogte maar vond hem er verder goed uit zien en reageren.

Mama voelde zich schuldig

De röntgenfoto wees uit een breuk in de pols. Aiiii dus toch.
We moesten naar de Spoed Eisende hulp voor een gesprek en onderzoek.
De arts liet me nog schuldiger voelen door te zeggen dat als een kind vanaf deze hoogte valt een opname noodzakelijk is. Ter observatie.
Wel had ik goed opgelet of hij alert was gebleven en in de nacht twee keer wakker gemaakt.
Maar dit deed mijn moederhart even geen goed.
Hoezo was ik gisteren niet naar ziekenhuis gegaan?
Maar ik was niet de enige die dacht het hoeft niet.
Ik heb ’s nachts onrustig geslapen en het hele voorval bleef ik aan denken.
Vooral dankbaar dat het zo was afgelopen, het zo anders kunnen zijn als hij bijvoorbeeld verkeerd op zijn rug of hoofd was gevallen.

Lieve woorden

Op de SEH hebben ze Dax volledig nagekeken.
Pols gebroken en deze moest ingegipst worden.
Behalve pijnlijke rug geen verdere conclusies.
De lieve vrouwelijke gipsmeester (of heet ze gipszuster?) stelde mij gerust.
Dit soort breuken komen vaak pas één dag later aan het licht.
Het beleid om kinderen nacht te laten slapen geldt voor kinderen onder de twee.
Ze zei: je hebt er alles er aan gedaan om hem in de gaten te houden. Hulp in geschakeld van de buren en hem s nachts niet alleen gelaten. Je hoeft je niet schuldig te voelen.
Door deze nuchtere medewerkster voel ik me weer beetje minder een loedermoeder.

Slechte timing

Tweeënhalve week moet hij gips en daarna nog een week rustig aan doen.
Hey de wereld vergaat er niet van.
Wel vind ik het ontzettend sneu dat hij aanstaande zaterdag zijn kinderpartijtje heeft.
Een uur lang je uitleven in een trampoline centrum. Uhhhh dat zal hem voor Dax niet worden.
We laten het wel doorgaan maar hij zal echt rustig aan moeten doen.
De salto leren maken moet maar een andere keer.

Deze moeder voelt zich binnen vierentwintig uur tien jaar ouder.
Man o man wat ben ik geschrokken.
Volgens de artsen was het een geluk dat Dax hyper mobiel is, zo heeft hij de harde klap goed kunnen opvangen zonder al te veel te breken. Hey heeft hij ook een keer mazzel *grinnik*

Dax vindt zijn gips stoer al is het wel jammer dat veel dingen nu niet kunnen in de vakantie.
We bedenken vast wel leuke activiteiten die wel kunnen.

Geschrokken groet,

Kaat

 

Zoon had een kinderpartijtje en mama al de hele week buikpijn

Kaat krabbelt haar zoontje had een kinderpartijtje

Mijn zoon heeft vandaag een kinderpartijtje en ik heb al de hele week er een beetje buikpijn van.
Dit soort feestjes gun ik mijn zoon juist want dit maakt hem zo blij en minder onzeker. Ik ben niet een moeder die gauw in paniek is maar deze keer voelt het toch heel spannend. Ik zal je uit leggen waarom.

Buikpijn van de zenuwen

Dit is niet Dax zijn eerste kinderfeestje en ik hoop ook zeker dat er nog vele zullen volgen.
Wat maakt het dat ik juist deze keer er nerveus over ben?
De andere partijtjes waren in onze stad en bij eentje was ik zelf mee als “hulp”.
Dax heeft nagenoeg zelden grote (zichtbare) aanvallen maar de eerste keer buitens huis was in een speelparadijs. Oververhit en heel moe en plots waar daar een aanval waarbij we de ambulance moesten laten komen. Je raadt het zeker al: dit partijtje is ook is zo een speelparadijs en niet in onze stad maar 20 km verderop.
Ik hoop met heel mijn hart dat het goed gaat. *spreekt zichzelf moed in* Natuurlijk gaat het goed!

Voorzorgsmaatregelen

Ik wil Dax zo een onbezorgde jeugd als mogelijk geven dus heb ik niet aangeboden/gevraagd om mee te gaan. Jij vond vast vroeger ook de feestjes zonder je eigen ouders het leukste. Ik gun hem dat.
Ik heb de Noodspray meegegeven, zijn zorgverzekeringspas en op een briefje wie zijn behandelend artsen zijn. Gevraagd of hij mag spelen in zijn hemdje zodat hij zijn warmte goed kwijt kan.
Op het hart gedrukt dat mocht hij een aanval krijgen gelijk 112 te bellen en dan kom ik naar t ziekenhuis toe.

Ik zit nu thuis een zak chips te killen….daar heb je  mevrouw de emo-eter weer.
Net wel een hele leuke foto van de kindjes ontvangen in de app en over 2,5 uur is het feestje afgelopen en zal ik straks deze blog verder afmaken. Netflix roept me nu!

Hoe is het gegaan?

18:20 uur geklop op het keukenraam.
Daar stond mijn kleine binkie: versleten tot op het bot maar ooh zo gelukkig.
Een pak van mijn hart dat het allemaal goed is gegaan, niet eens voor mezelf maar vooral voor Dax.
Hij weet dat hij epilepsie heeft maar wil hem geen angst inboezemen. Ook blij voor de moeder die dit partijtje organiseerde want stress op het feestje van je kind wil je simpelweg niet.
Ik zou begrijpen als mensen angstig zijn om Dax mee te nemen al krijgt hij zelden een grote aanval.
Het kan altijd en overal gebeuren maar dit zijn wel triggers voor hem.

Ik heb zojuist een gelukkig jongentje naar bed gebracht die binnen twee minuten lag te slapen.
Vast en zeker dromen van deze leuke middag. Mijn moederhart heeft weer iets meer vertrouwen gekregen en dat kon ik wel even gebruiken. De toekomst gaan we gewoon rocken….daar kan de epilepsie geen verandering in brengen.

Gelukkige Groet,

 

Kaat

Foto’s met de ballen en ballonnen komen van Pixabay

Ik heb niet met jou op school gezeten

Herken je het? Dat je jezelf dingen hoort zeggen die je ouders vroeger tegen je zeiden en waarvan je dacht: dat ga ik nooit zeggen als ik kinderen heb!

Mijn vader riep wel eens: Ik heb niet met jou op school gezeten hoor!

De volgende variant vond ik nog erger: ik heb niet met jou op het schoolplein geknikkerd.
Uiteraard was ik het meest lieve kind wat je kon bedenken *grinnik* maar zelfs ik vergat wel eens de fatsoensverhouding die (er in mijn ogen) hoort te zijn tussen kind en ouder. Niet alleen tussen kind en ouder maar gewoon van mens tot mens, hoe oud je ook bent, welke relatie je hebt tot elkaar.

Hoe irritant ik het ook vond ik ben blij dat ik zo ben opgevoed.

Respect voor oudere mensen en mijn vader in het bijzonder.
Gelukkig mag ik me prijzen met de band die we hadden en ik hoop oprecht dat ik met Dax ook zo een band krijg. Sinds mijn vader is overleden voelt het of er een klein stukje van mij is heen gegaan. We waren zo close maar toch bleef het altijd duidelijk dat we geen leeftijdsgenoten waren maar vader en dochter.

Zou het daar soms fout gaan?

Dat ouders graag vrienden willen zijn met hun kinderen?
Soms moet je om het beste te willen voor je kinderen je minder populair maken denk ik. Kinderen kunnen vaak nog niet weloverwogen alle keuzes alleen maken. Waar trek je je grenzen?
Kun je er tegen als je kind boos op je is?

 

Ik ben een gevoelig persoon, wil graag conflicten vermijden.

Bied me aan als bemiddelaar, sus situaties en bied altijd een luisterend oor aan iedereen. Heel eerlijk het vreet energie.
Deze week ben ik tot het besef gekomen dat er stelselmatig over mijn grenzen heen wordt gegaan….dat heb ik laten gebeuren.
De lieve vrede willen bewaren gaat ten koste aan het respect wat ik verdien (in mijn ogen).

“Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik misschien wel ouderwets ben. Ik geloof in Normen, Waarden en Respect”

Fijn dat ik tot het besef ben gekomen.
Want hey: ik heb niet bij jou op school gezeten!
Ik wens met respect behandeld te worden.
Graag hou ik je een spiegel voor om van te leren maar je moet wel willen.
Kaat laat niet meer met zich sollen! Door niemand niet.

My love is unconditional. My trust and respect are not.

Inzichtelijke groet,

Kaat

 

Kaat Krabbelt

 

 

 

 

Heerlijk avondje is gekomen….en kunnen we dan nu stoppen met zeiken?

Kaat Krabbelt en het Sinterklaasfeest

Heerlijk avondje is gekomen,  ’t avondje van Sinterklaas.
De avond waar veel kindjes het hele jaar naar uit hebben gekeken.
Trouwens ook menig volwassenhart gaat sneller kloppen van surprises, gedichten of het bekende dobbelspel. Ben je een papa of mama van een in Sinterklaas gelovige kindje(s) dan smelt je hart toch van die blik als ze de zak met cadeautjes zien?

Voor ik gelijk word aangevallen: ja ik realiseer me ook dat niet alle kindjes in Nederland het heel uitgebreid kunnen vieren met (dure) cadeaus. Al denk ik wel dat het niet per se in de grote of prijs ervan zit. Zelf probeer ik in deze periode ook mijn best te doen om kinderen/gezinnen te helpen die het niet zo breed hebben. Ik doneer sowieso veel spullen van onze kinderen aan andere mensen.  Opgevoed met het motto: “wie goed doet, wie goed ontmoet”.

Onze kleuter zat dit jaar midden in de magie van de Sinterklaas traditie.
Voor het eerst ’s nachts wakker van de spanning en het ging twee weken lang alleen maar over Sinterklaas en zijn Pieten.
Hij genoot, wij genoten van zijn blijdschap, de magie en tja ik ben eerlijk: soms misbruikte ik de oude man om mijn kind beter te laten luisteren.
Zal ik de Sint even appen? Deze vraag was genoeg om het lieve jongentje weer terug te toveren als hij dreigde te veranderen in kleine terror.

Ellendelange discussies
*Zucht* maar ik werd doodziek van die ellendelange discussies over de kleur van Piet. En weet je? Bleef het maar bij een discussie. Nee mensen schelden elkaar verrot, bedreigingen en er leek geen respect meer te zijn als mensen niet dezelfde mening deelde. Ik ben gestopt met praatprogramma’s te kijken en ik ben kampioen scroller geworden als ik weer eens op Facebook een stelling voorbij zag komen. Ik had er GEEN zin in.
Ik wilde gewoon genieten met mijn kind van deze mooie periode.

Ik vind je hufter als je gaat lopen rellen op een feest waar de kinderen bij zijn!
Je hebt recht op je mening, je mag wat mij betreft demonstreren als de kindjes hier maar nooit iets van merken. Wie ben jij om het feest voor mijn kind te verzieken of welk kind dan ook? Dat kan toch nooit de bedoeling zijn?

Verander muren in deuren
Veranderingen zijn vaak lastig dat realiseer ik me heel goed.
Ik snap de drang om vast te houden aan onze “traditie”.
Als je al een verandering wilt in het verhaal van Sinterklaas en de beroemde “zwarte” Piet zal je dat nooit bereiken op de manier zoals zoveel mensen dat eisen. Zelf roepen dat het discriminatie is om vervolgens alle vormen van respect uit het oog te verliezen en veel te ver gaan in hun propaganda

 

pietendiscussie

Nieuw inzicht voor mezelf
Deze periode heb ik veel rond gekeken en de kinderen maakt het weinig uit merk ik. Ik ben ondertussen voor mezelf tot het volgende compromis gekomen: de Piet met roetvegen.
Goed uit te leggen aan de kinderen en het komt dicht bij de ons zo bekende Zwarte Piet. Is de Piet zwart (en ja dat was hij dit jaar bij ons thuis) is het niet zo dat ik daar overstuur van raak. Op veel plekken waren er Roet-Pieten en ik denk dat dit een prima oplossing is.

STOP!
Het zal wel bij een wens blijven…..maar mensen stop vooral om het kinderfeest te verpesten. Denk vooral aan onze kindjes want daar is het feest toch om te doen?
Ik denk dat veel mensen net zoals ik hopen dat we de komende maanden even verlost raken van dit Hot Item.
Lees je mijn blog en je bent het er niet mee eens? Graag wil ik je verzoeken als je reageert dat met respect te doen. Ik ben niet uit om te rellen.

Groet Kaat

Afbeelding in de tekst is van #Darum de andere afbeelding van Pixabay

Week 5: Bedrogen gevoel toen ik de waarheid van de weegschaal zag

Kaat krabbelt valt af

Vorige week zaterdag was een desillusie: na 4 weken stapte ik moedig op mijn nieuwe weegschaal. Trots dat ik de hele week me aan de weightwatcher punten had gehouden. Het ging me goed af dus kom maar op met het getal.
HUH???   1 onsje afgevallen? What the Piep……Hoe kan dit nou?
Bang dat het me niet ging lukken gevoel overheerste wel even.

Kom op Kaat ! Laat je onderkin niet zakken en een nieuwe week er weer volop tegen aan. Weer een week ziek thuis door oververmoeidheid van mijn reuma.
Ene kant heb je dan goed de tijd om thuis salades te maken voor de lunch aan de andere kant heb ik meer tijd om te denken aan eten, en geloof me dat kan ik heel goed. Donuts, chocolade, pepernoten, giga hamburgers zij zijn mijn lievelingshersenspinsels.

Kaat Krabbelt salade

We eten nu vaker vis tot grote blijdschap van mijn zoon.
Patatjes uit de airfryer zijn ook een succes.
Wel eet ik nog veel brood maar ja ik blijf wel binnen de punten en het vult goed.

avondmaaltijd Kaat Krabbelt

Luchtballon
Hele week een opgeblazen gevoel….ken je dat liedje met de volgende tekst?
“Zijn buik leek wel een luchtballon” Het voelde of ik elk moment kon opstijgen.
Opstijgen naar een zonnig eiland zou trouwens helemaal niet zo een gek idee zijn. Helaas was dat het niet maar wel een onprettig gevoel in mijn kleding.
Al met al begon het lood in mijn schoenen te zakken en dat maakt het bewegen nog zwaarder.

Bedankt Amerigo
Desondanks toch braaf door met tellen en wegen en bewuste keuzes maken.
Tv kijken deed ik altijd graag met iets te knabbelen en die drang wordt wel minder moet ik zeggen.  Stopte Dax ’s avonds nog een winterpeen voor Amerigo in zijn schoen verdween die ’s avonds zonder pardon in mama haar giecheltje. Tja die peen moet toch weggemoffeld worden. Later in de week stelde ik een appeltje voor want daar had ik ook best trek in. De suikerklontjes die af en toe worden neergelegd die verstop ik weer in de suikerpot.

Aanrader van de week vond ik de gevulde paprika’s uit de oven.
Extra mager runder gehakt, veel groenten, taco kruiden, tomaten, zilvervliesrijst en beetje garneren met 30+ kaas. Zalig was het !

Wie zoet is krijgt lekkers
Gisteren had ik nog weekpunten over en heb ik 9 chocoladepepernoten gegeten. Whow wat lekker…en wat bizar veel punten!
Zondag vieren we Sinterklaas en dat is dan een hele uitdaging.
Kan ik al dat lekker weerstaan? Zijn echt de dingen waar ik zo van hou.
In mijn hoofd en gevoel aan mn lijf gaat het afvallen sowieso niet zo goed.
Zal ik het anders over de feestdagen heen tillen sprak het slechte stemmetje in mijn hoofd?

Vandaag was het weer mijn weegmoment. Slaperig om 6 uur (met dank aan een stuiterende kleuter) stapte ik op de gevreesde weegschaal. Geen verwachtingen dus wat kon me gebeuren?
1,7 kilo afgevallen !!! Kaat droomde je? Eraf stappen en hup opnieuw erop.
Het is echt waar…whoop whoop al dansende in mijn hipster door de huiskamer.

Spirit is terug
In  vijf weken ben ik 4,1 kilo afgevallen en dat begint nu toch ergens op te lijken. Ik kan het dus toch!
Weer de spirit om zo door te gaan al zal het morgen wel een “uitdaging” worden. De wandeldate die ik in de vriezer had geparkeerd heb ik weer ontdooid. Kaat heeft er zin in!
Hopen dat mijn lichaam/energie beetje mee gaat werken, stap voor stap maar.
De eerste stappen zijn in iedergeval gezet.

Een iets lichtere groet van Kaat

Kaat krabbelt

Week 2 : Teleurstelling versus Trots

Kaat Krabbelt valt af

Vol goede moed ben ik mijn tweede week in gegaan met eten volgens de het Weight Watchers principe.
Geen crash dieet maar bewust bezig zijn met je voeding. Afwegingen maken welke dingen je wilt eten en vooral heel vaak schrikken hoeveel punten voedingsmiddelen hebben waarvan je dacht dat ze eigenlijk best gezond zijn.
Heel erg handig is de app die ik gebruik, daarin kan je alles zo opzoeken en bijhouden. Je kan zelfs verpakkingen scannen. Zo sta ik nu dan ook in de supermarkt in de schappen. Dit tot grote verbazing soms van  het werkende (vaak piepjonge) personeel.

Hele week lekker en gezond gegeten. Ik hou soms in de avond best nog wat punten over. Dit schijnt geloof ik niet zo goed te zijn.
Het voelt voor mij tegenstrijdig om dan toch maar die punten op te gaan zitten eten. Ik probeer namelijk “streng” voor mezelf te zijn. Iets met alles of niets principe. Iets met bang dat ik anders weer in mijn oude gewoonte verval.

Teleurstelling
Nu hoor ik je denken: Kaat draai er niet omheen maar hoeveel ben je nu in de tweede week afgevallen? *zucht* Ik ben 6 ons afgevallen. Hier komt nu mijn teleurstelling om de hoek. Ik had echt op meer gehoopt (gerekend). Ik heb zó mijn best gedaan en met mijn overgewicht moet dat in het beginnen kunnen.
Niet gesnoept of gezondigd zoals ik normaal deed. Ik weet dat je bij Weight Watchers “alles” mag als je maar binnen je punten blijft. Dus zondigen bestaat eigenlijk niet maar dat is nog mijn psychische knop die om moet.

Kaat, kom op ! je bent afgevallen!
Daar is het je toch om te doen?
Ja, zo is het. Ik ben nu 1,2 kilo kwijt. Al zegt de app dat ik nu 3 kilo kwijt ben ha ha. Die maken het wel heel rooskleurig voor mij.
Komende week er weer volop tegenaan dus. Op zoek naar leuke/lekkere recepten.

Trots
Trots ben ik dat ik de verleidingen zoals ik die voel heb weten te weerstaan.
Ik was aan het winkelen in Alkmaar en toen voelde ik voor het eerst dat het een strijd was. Zoveel lekkers waar ik normaal wel eens voor kon zwichten. Broodje kip mee in mijn tas en een appeltje. In een steegje kwam ik langs een klein winkeltje die allemaal fruit verkocht en heb ik nog een lekker bakje ananas gehaald.

Trots op mijn echtgenoot die ook mee doet en al wat kilo’s kwijt is.
Die tijdens het werk onderweg probeert goede keuzes te maken en dat we er allebei achter komen dat een Breaker enorm veel calorieën bevat.
Samen is het makkelijker, net als de vriendinnen die nu ook mee doen.
Het helpt mij enorm.

Een goede week dus, al had ik stiekem op meer resultaat gehoopt.
Maar hé….ik heb wel resultaat geboekt!
Doel voor volgende week is wel mijn punten op zien te maken en MEER water drinken. Dat vind ik nog een beetje lastig.

Groetjes Kaat

 

foto: Pixabay

Mijn moeder is een dikzak!

Sint Maarten

Woensdagmorgen zittend op de fiets met je lieve kleuter achterop op weg naar school.
Mama? Heb je al een lichtstokje voor me?
Ik: die ga ik straks op zolder pakken ( lees zoeken in de overkill aan troep die wij daar verzamelen).
Heb je al geoefend met de klas op de Sint Maarten liedjes vroeg ik onschuldig.
Já riep Dax vrolijk: Mijn moeder is een dikzak!

Kinderen; je krijgt er zóveel voor terug

Lachend vroeg ik hoe het liedje helemaal ging maar daar kwam geen antwoord meer op. Luid gillende bleef hij roepen; Mijn moeder is een dikzak!!
Hé lieve zoon dat zien de voorbijgangers ook wel hoor, dat hoef je niet zo duidelijk te benadrukken. Ik had hem gewaarschuwd en zei; hier ga ik de juf op aanspreken hoor ! Is zij nou helemaal betoeterd.

Is ze nou helemaal betoeterd?

Aangekomen op de fiets stond de piepjonge en slanke juf te wachten op de kindjes die met de bus worden gebracht. Goedemorgen juf ! Ik heb een gezond appeltje met u te schillen zei ik. Licht verbaasd keek ze me aan.
Met een strak gezicht vervolgde ik: leert u nou mijn zoon dat zijn moeder een dikzak is? Dax zat te lachen en keek de juf vol verwachting aan.
Het viel even stil….ik heb toen maar lief naar haar gelachen om haar te verlossen. Uhhh nee zei ze; ik leer ze: “mijn moeder kijkt naar Tik Tak”.
Proest….alsof de kinderen van NU weten wat Tik Tak is.

Deze dikzak van een moeder kan het wel hebben hoor.
Veel plezier vandaag met mijn kleuter en wie weet ooit: als je zelf misschien nog een kindje krijgt en die roept naar je: mijn moeder is een dikzak.
Dan denk je terug aan deze morgen in november 2017.

Lieve groet,

Kaat

Foto: Pixabay

Een moeder zonder rijbewijs

Voor vele die dit lezen is het vanzelfsprekend dat jullie je rijbewijs hebben.
Wellicht in één keer gehaald, in je jonge jaren en sta je er niet bij stil dat dit niet voor iedereen zo is.
Ik heb geen rijbewijs! Vaak levert dit verbazende gezichten op, ogen met vraagtekens, openvallende monden en dan op een hoge toon: Waarom Niet?

Uhhhh nou het lijkt er haast op dat het niet voor mij is bestemd in dit leven.
Mijn laatste lessen heb ik denk ik in 2009 gevolgd. De lessen heb ik niet geteld anders zou ik er depressief van worden. Ik durf wel te stellen dat ik er een prachtige auto, van het lesgeld wat ik heb besteed, zou kunnen kopen.

Toen ik in 2009 voor de derde keer zakte voor mijn rijexamen en gelijktijdig mijn theorie verliep was ik er even klaar mee!
Hoezo kan de hele wereld het halen, maar ik niet?
Daarbij kost het ook nog eens goud geld. Mijn vader was net overleden en ik ging samenwonen en het zou wel weer eens komen.

Acht jaar verder en ben nog niet in het bezit van het roze papiertje  plastic kaartje. In mijn tijd was het nog een vodje papier. Tegenwoordig hebben mensen mooie kleine pasjes.
Van uitstel komt afstel hoor ik je haast denken. Die kans was steeds aanwezig ja. Tot op een dag ik vijftien rijlessen won bij Patricia Nijman Rijopleidingen.
Dit is ook alweer een tijdje geleden maar door mijn gezondheid en alle stress die er op dat moment was, heb ik samen met Patricia besproken dat dit niet het juiste moment was. Laatst heb ik weer vijftien rijlessen gewonnen en hebben we besloten dat we in 2018 gaan beginnen.

Ik vind het zó doodeng, ik ben er zo onzeker van geworden.
En dan die *** theorie weer halen. Veel mensen zijn lief en positief maar hebben geen idee hoe dit voor mij voelt.
Nu mijn gezondheid achteruit gaat zou een rijbewijs met auto juist zo fijn zijn!
Onbewust leggen mensen vaak ook druk bij me neer.

Van vele mensen uit deze regio hoor ik: bij Patricia zit je goed.
Niks dan positieve berichten dus dat geeft deze onzekere tante weer moed.
Hoop dat ik het rijden niet verleerd ben (ik merk dat ik wat angstiger ben) en ik OOIT hier een verhaal kan plaatsen dat deze oude tante toch ook nog dat gewilde roze kaartje heeft behaald.

45 jaar en geen rijbewijs, ze bestaan mensen!

Lieve groet van,

Onzekere Kaat

Met frisse tegenzin een nieuw begin

Kaat Krabbelt moet afvallen

Ieder pondje gaat door het mondje, wie kent die term niet?
Nou er zijn dus heel veel pondjes door mijn mondje heen geglipt.
Van normaal postuur verandert in een dikkerdje. Wel een gezellig dikkerdje volgens vele.

Natuurlijk weet ik dat dit niet gezond is.
Ja ook ik zou best kleding willen kopen in een “normale” kleding winkel.
Hoe heeft het dan zo ver kunnen komen?
Tja…..*haal mijn schouders op* en kijk vol ongeloof naar het scherm.

Vanaf afgelopen maandag ga ik proberen die strijd met de extra kilo’s aan te gaan.
Eerlijk? ik ben als de dood dat het me niet lukt. Daarom is het nogal een stap om het hier online neer te zetten. Dan kunnen mensen me er mee om de oren slaan als het (even) niet lukt. Want zo zijn veel mensen helaas.
Liever heb ik steun van jullie ! En nog beter als we elkaar steunen, er zijn zoveel mensen die ook dit gevecht (moeten) voeren. Kom maar door met de gezonde recepten !!

Met de huisarts heb ik gesproken over een maagverkleining, ik zou daar op papier wel voor in aanmerking komen. Heel veel succesverhalen om mij heen en dan denk ik vaak: dat wil ik ook!
Helaas weet ik ook dat ik een gevoelige maag heb en ben bang dat het wellicht niet goed uit pakt. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik het eerst nog eens “zelf” moet proberen. Dan kan ik altijd nog die stap maken…en hele heftige stap want er is niet echt een weg terug. Daarbij ken ik ook genoeg verhalen waarbij de operatie niet goed is verlopen.

Gesterkt door mijn zus en een vriendin gaan we de uitdaging vanaf vandaag aan.
Ik ga niet de koolhydraten of suikers verbannen, shakes nemen of andere pillen maar ‘gewoon’ (noem het maar gewoon) door je eetgewoontes te veranderen. Middels Weight Watchers ga ik de eerste stap zetten.

Sporten is voor mij nagenoeg niet mogelijk dus daar moet ik het niet van hebben. Hooguit wat meer wandelen als het lukt.
Mijn ultieme doel is dat ik activiteiten met Dax kan blijven ondernemen.
Dat ik meer energie krijg want door mijn Syndroom van Sjögren en Fybromyalgie heb ik al zo weinig energie. Ik hoef geen slanke den te worden maar wel dat ik niet meer in de ernstige obesitas categorie val.

Beloftes maak ik niet alhoewel ik beloof dat ik nu mijn best ga doen!
Gisteren hadden we onze gezamenlijk weegmoment. In vijf dagen tijd meetbaar zes ons kwijt. Ik vermoed dat ik één kilo kwijt ben aangezien bij constateren maandag dat mijn weegschaal overleden was. Een weegschaal geleend die iets zwaarder weegt (Dax was vorige week gewogen bij de kinderarts en woog hier 4 ons zwaarder op). Mijn zus zorgde ervoor dat de volgende dag een nieuwe weegschaal werd bezorgd. Geen excuus dus.

Stiekem had ik op meer verlies gehoopt de eerste week, ik heb zo mijn best gedaan. En eerlijk Ik heb echt lekker gegeten. Al hunkerde ik gisteravond wel naar iets lekkers (lees ongezonds).
Blij dat mijn echtgenoot ook de aangepaste avondmaaltijden lekker vindt.

Kortom ik doe een poging. Veroordeel me niet als het niet mocht lukken.
Heb jij een ultieme tip? Een Do of een Dont? Een succesverhaal?
Ik hoor het graag van je in een reactie.

Groetjes van  Kaat