De perfecte huisjes (van Instagram)

Perfecte huisjes van Instagram

Ik ben een frequent gebruiker van Instagram (en andere Social Media) en hou ervan om legaal te gluren in andermans huis en leven. Zo laat ik ook 515 volgers mee gluren in mijn leven als moeder zijnde. Dus zoals de meeste ouders die foto’s posten op Social Media, is het een overkill aan foto’s van mijn zoon.

Iets gaat er niet goed

Veel gebruikers laten hun mooie interieur zien en daar doe ik dan best ook wel inspiratie bij op. Wij willen onze huiskamer ook weer een andere kleur geven en aanpassen.
Verbazingwekkend vind ik al die opgeruimde huizen in de zo (lijkt het) perfecte huizen.
Wat doe ik verkeerd? Zo ziet het er meestal bij ons niet uit?
Soms weet ik niet of het nou een echte foto is die iemand laat ziet of dat het een voorbeeld is van een woonmagazine zo perfect ziet alles eruit.

Herkenbaar?

Onze muren waren spierwit….waren ja!
Menig kinderhand is er langs gegaan en als je pech hebt schopt je tiener of kleuter ook even zijn baggerschoen er tegen aan.
De laminaatvloer zit vol met krassen al mag onze kleuter alleen met zijn auto’s op zijn speelkleed.
Hey!! Het heet niet voor niets speelkleed….daar moet je op spelen!!

Hoe de slaapkamer een waskamer werd

Mijn zoon heeft een hele leuke slaapkamer, je leest het goed SLAAPkamer.
Hoezo slaapt hij dan nauwelijks in zijn eigen bed. De laatste tijd is ons bed zijn favoriete slaapplaats.
En eerlijk? Hij slaapt er beter en ik dus ook.
De praktijk is dat als het geen weer is om de was in de tuin te hangen (of ik te lui ervoor ben) dat er al gauw een wasrek beland in zijn slaapkamer. Daar is er plek en schijnt het zonnetje zo lekker of staat de verwarming aan.
Op zolder staat ook zo een wasrek maar dan moet moeders steeds die trap op en af.
Mijn zoon neemt onze huiskamer in beslag dus ik pik gewoon een stukje van zijn slaapkamer.
Het duurt niet lang of ik leer hem dat als de was droog is dat hij het eraf kan halen en opvouwen, wat van hem is kan gelijk in zijn eigen kast. Nu hij toch niet in zijn bed slaapt is zijn bed de plek geworden voor schoon wasgoed op te leggen.

slaap of waskamer?

Iemand onze eettafel gezien?

Zie je onze eettafel? Die wordt niet alleen gebruikt om aan te eten.
We leven er aan en vooral blijft er veel op liggen.
Met jaloerse blik kijk in naar al die mooie opgeruimde eettafels met vrolijke bloemen erop.
Mijn man heeft hooikoorts en kan ook tegen veel bloemen niet, jammer joh voor de bos met tulpen die ik zo graag koop.
Het verf heeft te lijden op onze tafel en in die kier verzamelt zich elke week een half brood aan kruimels.
Soms ruim ik de tafel op en ziet het er zo gezellig en gestyled uit maar echt dat duurt niet lang.

eettafel kaat krabbelt
Eet- of leeftafel?

Fijn dat ze elke twee weken het oud papier aan huis komen ophalen. We verzamelen het in de schuur….althans dat is de bedoeling.
Voor je het weet staat de hele week een kartonnen doos in mijn huiskamer met papier. En het wordt alleen maar meer en meer.

papier hier!

Er Slingert van alles

Tassen aan overvloed maar die slingeren ook nog wel eens her en der. Daar maak ik mezelf ook schuldig aan moet ik bekennen. Ik kwam er deze morgen achter dat de zwemtas van gisteren nog in de huiskamer stond. Lekker hoor met het natte zwemgoed erin.
Schoenen is ook zo iets, die staan bij de salontafel, tuindeur en in de gang.
Het schoenenrek is soms nagenoeg leeg.
We hebben een kapstok! Toch hangt daar heel vaak iemand (ik noem geen namen) zijn jas of vest overheen. Het aanrecht staat vaak vol met servies welke nog prima in de vaatwasser past.

We hebben een kapstok!
We hebben een kapstok!

Balans is mijn sleutelwoord

Lieve mensen met jullie prachtige huizen.
Ik geniet van jullie foto’s en vraag me soms af hoe hou je het zo netjes?
Heb je nou ook een huishouden waarbij niet alles eruit ziet zoals in de woonbladen?
Deel ze dan ook graag met ons, het doet me inzien dat ik niet de enige ben die in een leuk huis woont (als er opgeruimd is) waar lekker geleefd word.
Ik geloof er nog steeds in: een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd !
Maar ik weet ondertussen ook dat niet iedereen het zo voelt en dat moet ik ook respecteren.
Als je, zoals ik, heel zuinig om moet gaan met je energie besteed ik die liever soms aan mijn kind door lekker op pad te gaan dan als een malle schoon te maken en op te ruimen.

De balans is belangrijk, deze was bij ons even niet goed maar ik ga mijn best doen om ook weer het perfecte huisje te krijgen. Een waarin geleefd mag worden, het wel schoon is maar waarbij soms een beetje rommel is. Maar vooral een huis waar we ons thuis voelen.

Liefs

Kaat

Ik heb niet met jou op school gezeten

Herken je het? Dat je jezelf dingen hoort zeggen die je ouders vroeger tegen je zeiden en waarvan je dacht: dat ga ik nooit zeggen als ik kinderen heb!

Mijn vader riep wel eens: Ik heb niet met jou op school gezeten hoor!

De volgende variant vond ik nog erger: ik heb niet met jou op het schoolplein geknikkerd.
Uiteraard was ik het meest lieve kind wat je kon bedenken *grinnik* maar zelfs ik vergat wel eens de fatsoensverhouding die (er in mijn ogen) hoort te zijn tussen kind en ouder. Niet alleen tussen kind en ouder maar gewoon van mens tot mens, hoe oud je ook bent, welke relatie je hebt tot elkaar.

Hoe irritant ik het ook vond ik ben blij dat ik zo ben opgevoed.

Respect voor oudere mensen en mijn vader in het bijzonder.
Gelukkig mag ik me prijzen met de band die we hadden en ik hoop oprecht dat ik met Dax ook zo een band krijg. Sinds mijn vader is overleden voelt het of er een klein stukje van mij is heen gegaan. We waren zo close maar toch bleef het altijd duidelijk dat we geen leeftijdsgenoten waren maar vader en dochter.

Zou het daar soms fout gaan?

Dat ouders graag vrienden willen zijn met hun kinderen?
Soms moet je om het beste te willen voor je kinderen je minder populair maken denk ik. Kinderen kunnen vaak nog niet weloverwogen alle keuzes alleen maken. Waar trek je je grenzen?
Kun je er tegen als je kind boos op je is?

 

Ik ben een gevoelig persoon, wil graag conflicten vermijden.

Bied me aan als bemiddelaar, sus situaties en bied altijd een luisterend oor aan iedereen. Heel eerlijk het vreet energie.
Deze week ben ik tot het besef gekomen dat er stelselmatig over mijn grenzen heen wordt gegaan….dat heb ik laten gebeuren.
De lieve vrede willen bewaren gaat ten koste aan het respect wat ik verdien (in mijn ogen).

“Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik misschien wel ouderwets ben. Ik geloof in Normen, Waarden en Respect”

Fijn dat ik tot het besef ben gekomen.
Want hey: ik heb niet bij jou op school gezeten!
Ik wens met respect behandeld te worden.
Graag hou ik je een spiegel voor om van te leren maar je moet wel willen.
Kaat laat niet meer met zich sollen! Door niemand niet.

My love is unconditional. My trust and respect are not.

Inzichtelijke groet,

Kaat

 

Kaat Krabbelt

 

 

 

 

Heerlijk avondje is gekomen….en kunnen we dan nu stoppen met zeiken?

Kaat Krabbelt en het Sinterklaasfeest

Heerlijk avondje is gekomen,  ’t avondje van Sinterklaas.
De avond waar veel kindjes het hele jaar naar uit hebben gekeken.
Trouwens ook menig volwassenhart gaat sneller kloppen van surprises, gedichten of het bekende dobbelspel. Ben je een papa of mama van een in Sinterklaas gelovige kindje(s) dan smelt je hart toch van die blik als ze de zak met cadeautjes zien?

Voor ik gelijk word aangevallen: ja ik realiseer me ook dat niet alle kindjes in Nederland het heel uitgebreid kunnen vieren met (dure) cadeaus. Al denk ik wel dat het niet per se in de grote of prijs ervan zit. Zelf probeer ik in deze periode ook mijn best te doen om kinderen/gezinnen te helpen die het niet zo breed hebben. Ik doneer sowieso veel spullen van onze kinderen aan andere mensen.  Opgevoed met het motto: “wie goed doet, wie goed ontmoet”.

Onze kleuter zat dit jaar midden in de magie van de Sinterklaas traditie.
Voor het eerst ’s nachts wakker van de spanning en het ging twee weken lang alleen maar over Sinterklaas en zijn Pieten.
Hij genoot, wij genoten van zijn blijdschap, de magie en tja ik ben eerlijk: soms misbruikte ik de oude man om mijn kind beter te laten luisteren.
Zal ik de Sint even appen? Deze vraag was genoeg om het lieve jongentje weer terug te toveren als hij dreigde te veranderen in kleine terror.

Ellendelange discussies
*Zucht* maar ik werd doodziek van die ellendelange discussies over de kleur van Piet. En weet je? Bleef het maar bij een discussie. Nee mensen schelden elkaar verrot, bedreigingen en er leek geen respect meer te zijn als mensen niet dezelfde mening deelde. Ik ben gestopt met praatprogramma’s te kijken en ik ben kampioen scroller geworden als ik weer eens op Facebook een stelling voorbij zag komen. Ik had er GEEN zin in.
Ik wilde gewoon genieten met mijn kind van deze mooie periode.

Ik vind je hufter als je gaat lopen rellen op een feest waar de kinderen bij zijn!
Je hebt recht op je mening, je mag wat mij betreft demonstreren als de kindjes hier maar nooit iets van merken. Wie ben jij om het feest voor mijn kind te verzieken of welk kind dan ook? Dat kan toch nooit de bedoeling zijn?

Verander muren in deuren
Veranderingen zijn vaak lastig dat realiseer ik me heel goed.
Ik snap de drang om vast te houden aan onze “traditie”.
Als je al een verandering wilt in het verhaal van Sinterklaas en de beroemde “zwarte” Piet zal je dat nooit bereiken op de manier zoals zoveel mensen dat eisen. Zelf roepen dat het discriminatie is om vervolgens alle vormen van respect uit het oog te verliezen en veel te ver gaan in hun propaganda

 

pietendiscussie

Nieuw inzicht voor mezelf
Deze periode heb ik veel rond gekeken en de kinderen maakt het weinig uit merk ik. Ik ben ondertussen voor mezelf tot het volgende compromis gekomen: de Piet met roetvegen.
Goed uit te leggen aan de kinderen en het komt dicht bij de ons zo bekende Zwarte Piet. Is de Piet zwart (en ja dat was hij dit jaar bij ons thuis) is het niet zo dat ik daar overstuur van raak. Op veel plekken waren er Roet-Pieten en ik denk dat dit een prima oplossing is.

STOP!
Het zal wel bij een wens blijven…..maar mensen stop vooral om het kinderfeest te verpesten. Denk vooral aan onze kindjes want daar is het feest toch om te doen?
Ik denk dat veel mensen net zoals ik hopen dat we de komende maanden even verlost raken van dit Hot Item.
Lees je mijn blog en je bent het er niet mee eens? Graag wil ik je verzoeken als je reageert dat met respect te doen. Ik ben niet uit om te rellen.

Groet Kaat

Afbeelding in de tekst is van #Darum de andere afbeelding van Pixabay

Mijn moeder is een dikzak!

Sint Maarten

Woensdagmorgen zittend op de fiets met je lieve kleuter achterop op weg naar school.
Mama? Heb je al een lichtstokje voor me?
Ik: die ga ik straks op zolder pakken ( lees zoeken in de overkill aan troep die wij daar verzamelen).
Heb je al geoefend met de klas op de Sint Maarten liedjes vroeg ik onschuldig.
Já riep Dax vrolijk: Mijn moeder is een dikzak!

Kinderen; je krijgt er zóveel voor terug

Lachend vroeg ik hoe het liedje helemaal ging maar daar kwam geen antwoord meer op. Luid gillende bleef hij roepen; Mijn moeder is een dikzak!!
Hé lieve zoon dat zien de voorbijgangers ook wel hoor, dat hoef je niet zo duidelijk te benadrukken. Ik had hem gewaarschuwd en zei; hier ga ik de juf op aanspreken hoor ! Is zij nou helemaal betoeterd.

Is ze nou helemaal betoeterd?

Aangekomen op de fiets stond de piepjonge en slanke juf te wachten op de kindjes die met de bus worden gebracht. Goedemorgen juf ! Ik heb een gezond appeltje met u te schillen zei ik. Licht verbaasd keek ze me aan.
Met een strak gezicht vervolgde ik: leert u nou mijn zoon dat zijn moeder een dikzak is? Dax zat te lachen en keek de juf vol verwachting aan.
Het viel even stil….ik heb toen maar lief naar haar gelachen om haar te verlossen. Uhhh nee zei ze; ik leer ze: “mijn moeder kijkt naar Tik Tak”.
Proest….alsof de kinderen van NU weten wat Tik Tak is.

Deze dikzak van een moeder kan het wel hebben hoor.
Veel plezier vandaag met mijn kleuter en wie weet ooit: als je zelf misschien nog een kindje krijgt en die roept naar je: mijn moeder is een dikzak.
Dan denk je terug aan deze morgen in november 2017.

Lieve groet,

Kaat

Foto: Pixabay

Een moeder zonder rijbewijs

Voor vele die dit lezen is het vanzelfsprekend dat jullie je rijbewijs hebben.
Wellicht in één keer gehaald, in je jonge jaren en sta je er niet bij stil dat dit niet voor iedereen zo is.
Ik heb geen rijbewijs! Vaak levert dit verbazende gezichten op, ogen met vraagtekens, openvallende monden en dan op een hoge toon: Waarom Niet?

Uhhhh nou het lijkt er haast op dat het niet voor mij is bestemd in dit leven.
Mijn laatste lessen heb ik denk ik in 2009 gevolgd. De lessen heb ik niet geteld anders zou ik er depressief van worden. Ik durf wel te stellen dat ik er een prachtige auto, van het lesgeld wat ik heb besteed, zou kunnen kopen.

Toen ik in 2009 voor de derde keer zakte voor mijn rijexamen en gelijktijdig mijn theorie verliep was ik er even klaar mee!
Hoezo kan de hele wereld het halen, maar ik niet?
Daarbij kost het ook nog eens goud geld. Mijn vader was net overleden en ik ging samenwonen en het zou wel weer eens komen.

Acht jaar verder en ben nog niet in het bezit van het roze papiertje  plastic kaartje. In mijn tijd was het nog een vodje papier. Tegenwoordig hebben mensen mooie kleine pasjes.
Van uitstel komt afstel hoor ik je haast denken. Die kans was steeds aanwezig ja. Tot op een dag ik vijftien rijlessen won bij Patricia Nijman Rijopleidingen.
Dit is ook alweer een tijdje geleden maar door mijn gezondheid en alle stress die er op dat moment was, heb ik samen met Patricia besproken dat dit niet het juiste moment was. Laatst heb ik weer vijftien rijlessen gewonnen en hebben we besloten dat we in 2018 gaan beginnen.

Ik vind het zó doodeng, ik ben er zo onzeker van geworden.
En dan die *** theorie weer halen. Veel mensen zijn lief en positief maar hebben geen idee hoe dit voor mij voelt.
Nu mijn gezondheid achteruit gaat zou een rijbewijs met auto juist zo fijn zijn!
Onbewust leggen mensen vaak ook druk bij me neer.

Van vele mensen uit deze regio hoor ik: bij Patricia zit je goed.
Niks dan positieve berichten dus dat geeft deze onzekere tante weer moed.
Hoop dat ik het rijden niet verleerd ben (ik merk dat ik wat angstiger ben) en ik OOIT hier een verhaal kan plaatsen dat deze oude tante toch ook nog dat gewilde roze kaartje heeft behaald.

45 jaar en geen rijbewijs, ze bestaan mensen!

Lieve groet van,

Onzekere Kaat

Met frisse tegenzin een nieuw begin

Kaat Krabbelt moet afvallen

Ieder pondje gaat door het mondje, wie kent die term niet?
Nou er zijn dus heel veel pondjes door mijn mondje heen geglipt.
Van normaal postuur verandert in een dikkerdje. Wel een gezellig dikkerdje volgens vele.

Natuurlijk weet ik dat dit niet gezond is.
Ja ook ik zou best kleding willen kopen in een “normale” kleding winkel.
Hoe heeft het dan zo ver kunnen komen?
Tja…..*haal mijn schouders op* en kijk vol ongeloof naar het scherm.

Vanaf afgelopen maandag ga ik proberen die strijd met de extra kilo’s aan te gaan.
Eerlijk? ik ben als de dood dat het me niet lukt. Daarom is het nogal een stap om het hier online neer te zetten. Dan kunnen mensen me er mee om de oren slaan als het (even) niet lukt. Want zo zijn veel mensen helaas.
Liever heb ik steun van jullie ! En nog beter als we elkaar steunen, er zijn zoveel mensen die ook dit gevecht (moeten) voeren. Kom maar door met de gezonde recepten !!

Met de huisarts heb ik gesproken over een maagverkleining, ik zou daar op papier wel voor in aanmerking komen. Heel veel succesverhalen om mij heen en dan denk ik vaak: dat wil ik ook!
Helaas weet ik ook dat ik een gevoelige maag heb en ben bang dat het wellicht niet goed uit pakt. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik het eerst nog eens “zelf” moet proberen. Dan kan ik altijd nog die stap maken…en hele heftige stap want er is niet echt een weg terug. Daarbij ken ik ook genoeg verhalen waarbij de operatie niet goed is verlopen.

Gesterkt door mijn zus en een vriendin gaan we de uitdaging vanaf vandaag aan.
Ik ga niet de koolhydraten of suikers verbannen, shakes nemen of andere pillen maar ‘gewoon’ (noem het maar gewoon) door je eetgewoontes te veranderen. Middels Weight Watchers ga ik de eerste stap zetten.

Sporten is voor mij nagenoeg niet mogelijk dus daar moet ik het niet van hebben. Hooguit wat meer wandelen als het lukt.
Mijn ultieme doel is dat ik activiteiten met Dax kan blijven ondernemen.
Dat ik meer energie krijg want door mijn Syndroom van Sjögren en Fybromyalgie heb ik al zo weinig energie. Ik hoef geen slanke den te worden maar wel dat ik niet meer in de ernstige obesitas categorie val.

Beloftes maak ik niet alhoewel ik beloof dat ik nu mijn best ga doen!
Gisteren hadden we onze gezamenlijk weegmoment. In vijf dagen tijd meetbaar zes ons kwijt. Ik vermoed dat ik één kilo kwijt ben aangezien bij constateren maandag dat mijn weegschaal overleden was. Een weegschaal geleend die iets zwaarder weegt (Dax was vorige week gewogen bij de kinderarts en woog hier 4 ons zwaarder op). Mijn zus zorgde ervoor dat de volgende dag een nieuwe weegschaal werd bezorgd. Geen excuus dus.

Stiekem had ik op meer verlies gehoopt de eerste week, ik heb zo mijn best gedaan. En eerlijk Ik heb echt lekker gegeten. Al hunkerde ik gisteravond wel naar iets lekkers (lees ongezonds).
Blij dat mijn echtgenoot ook de aangepaste avondmaaltijden lekker vindt.

Kortom ik doe een poging. Veroordeel me niet als het niet mocht lukken.
Heb jij een ultieme tip? Een Do of een Dont? Een succesverhaal?
Ik hoor het graag van je in een reactie.

Groetjes van  Kaat

Verbod op stinkkaas

franse kaas

Niets vermoedend deed ik de koelkast open deze morgen, OH MY GOD er wordt een aanval gepleegd op mij, iemand probeert me te vergassen. HELP !!! Gauw gooi ik de koelkast dicht. Happend naar frisse lucht vraag ik me af wie deze aanval op mij heeft gepland. Met een sjaal om mijn neus en mond maak ik weer de koelkast open en zoek naar de dader. ZUCHT pfffffffff mijn echtgenoot heeft weer eens Franse kaas gekocht.

Oké ik beken: ik lust geen kaas. Ik heb geen moeite met mensen die kaas eten. Maar hoezo eet je kaas die stinkt naar zweetvoeten? Nietsvermoedend moesten de kinderen één voor één al hun voeten wassen en schone sokken aan doen. Ik zit nu alleen thuis en ik heb dorst maar ik durf de koelkast niet open te doen, de hele huiskamer wordt dan vergeven van een verrottingslucht.

Laatst dacht ik slim te zijn, toen mijn echtgenoot niet thuis was gaf ik het stuk Franse kaas aan mijn cadeaudochter met de opdracht deze in de schuur te leggen. Wil je deze kaas eten prima, haal het maar uit de schuur !!!
Niet in het huis. Toen wist ik nog niet dat de slimme tiener de kaas in het kinderstoeltje van mijn fiets had gelegd !! Serieus? WHY?? Het kussentje in het kinderzitje rook naar synthetische sokken die 50 dagen waren gedragen zonder in de wasmachine zijn geweest. Het erge is dat er daarna een frisse kleuter in moest zitten welke ik naar school moest brengen. Arm kind wat zal de juffrouw wel niet gedacht hebben?

Lieve kaasmakers, de techniek staat voor niets tegenwoordig, kunnen jullie alsjeblieft kazen maken die niet zo stinken? Ik heb altijd geleerd dat geur en smaak hand in hand gaan. Hoe lekkerder iets ruikt hoe aangenamer het smaakt. Laat iedereen vooral genieten van zijn/haar kaas maar geef mij mijn lekker ruikende koelkast terug.

Liefs Kaat

 

Zilveren Kruis geeft niet thuis

Zilveren kruis weigert vergoeding Ospolot bij kindje met ESES Syndroom

De neuroloog van Dax heeft laatst het medicijn Ospolot voorgeschreven. Aangezien deze niet in de Nederlandse apotheek te bestellen is wordt deze niet standaard vergoed.

Medische verklaring
Geen probleem want de neuroloog uit het Wilhelmina Kinderziekenhuis schreef een brief waarin zij uitlegt waarom Dax per se deze medicatie moet hebben. De keuze voor Ospolot ligt voor de hand omdat van Ospolot bekend is dat het ESES Syndroom en andere slaapgerelateerde EEG ontladingen kan onderdrukken. Ze citeert een uitspraak van de geschillencommissie:

De Geschillencommissie Zorgverzekeringen heeft in een bindend advies aangegeven dat Ospolot® (sultiam), bij een bepaalde soort epilepsie, vergoed dient te worden door de zorgverzekeraar. Het gaat hier om patiënten met ESES met een maligne Rolandische epilepsie en die ongevoelig zijn voor de gebruikelijke anti-epileptica. De verzekerde heeft met succes kunnen aantonen dat het hier gaat om een zeldzame aandoening.

De commissie volgt hiermee het advies van het College van Zorgverzekeraars.

Ik heb vertrouwen in jullie
Noem me naïef maar ik had er het volste vertrouwen in. Deze bekende neuroloog heeft dit vaker geregeld en Zilveren Kruis zou begrijpen dat onze zoon geen baat heeft gehad bij eerdere medicatie en dit een MUST is. Zijn ontwikkeling loopt ernstig gevaar door de continuïteit van het hebben van epileptische activiteiten.

Slecht één op de honderd kinderen met epilepsie heeft het ESES Syndroom. Je kan denken dat het maar weinig voor komt maar dit betreft toevallig mijn zoon!! Mijn kleine kleuter die dagelijks vecht om de dagen goed door te komen. Die door het uitblijven van de juiste medicatie een verstandelijke achterstand blijft opbouwen. We wachten nl al twee maanden op deze uitslag door het verhaal van het kastje en de muur. Een ieder van jullie heeft vast ook wel eens zo een ervaring. Een ervaring om gek van te worden.

Die zag ik niet aankomen
Op het werk tijdens de lunch ging mijn mobiel. Onbekend nummer zag ik maar nam wel op. Goedemiddag met Zilveren Kruis. Mijn hartje maakte al bijna een sprongetje….yes eindelijk komt het goed. Helaas moeten we u mededelen dat we niet tot vergoeding overgaan! HUHH Wat??? Ik voelde me keel dicht gaan van emoties. Waarom niet?

Vriendelijk vervolgde de medewerkster : uw zoontje heeft niet genoeg andere medicatie geprobeerd. What The Fuck? Dit kan niet waar zijn dacht ik. De bekende neuroloog uit het Wilhelmina kinderziekenhuis heeft gezegd welke andere medicatie hij heeft gebruikt. Er is door de arts maar één soort aangegeven. Ik zei u kunt in uw systeem zien dat hij meerdere heeft gehad. En dan nog de gebruikelijke Clobazam (eerste keusmiddel bij ESES) kregen we een hyperactief kind van ’s nachts. We hebben het geprobeerd maar het monster genaamd Epilepsie heeft nog steeds gewonnen.

Overmand door emoties riep ik uit: dit gaat om MIJN kind!!
Zijn gezondheid die op het spel staat. Ik barstte in huilen uit van ongeloof en woede. Al twee maanden krijgt hij niet wat het hopenlijk het beste voor hem is. Zijn ontwikkeling staat in de koelkast. Wat zeg ik: deze zien we op bepaalde vlakken achteruit gaan. Heb je enig idee hoe het voelt als ouder zijnde dat je kind steeds verwondingen heeft van valpartijen? Je hart huilt en ik kan je verklappen het went nooit!

Het lieve meisje aan de lijn schrok ervan en ik hoorde haar stem ook overslaan. Sorry jij kon er niks aan doen, jij was slechts de boodschapper van het slechte nieuws.

Zilveren Kruis moet ik mijn kind nog meer andere soorten medicatie geven? Steeds op en afbouwen. Heeft u de bijwerkingen wel eens gelezen? Je kind drogeren doet je als moeder pijn. Het voelt onnatuurlijk. Je kind niet terug herkennen maar je doet het omdat het monster Epilepsie anders je kind in de greep houdt. Niet alleen je kind maar het hele gezin. We lijden er allemaal onder.

Misschien denk je dan betaal je het toch zelf? 
Tweehonderd euro voor vierhonderd pillen is voor ons serieus geld. En daarbij we zijn verzekerd en volgens mij hebben we aan de voorwaarden voldaan. Na één jaar medische zoektocht en puzzelen qua medicatie is de epilepsie nog steeds niet onder controle.

Naïef
Zilveren Kruis ik had vertrouwen in jullie deskundigheid en inlevingsvermogen. Ik weet nu dat het naïef van me was. Uiteraard snap ik dat jullie kritisch moeten zijn maar we vragen niet zomaar om deze medicatie. Dit is onze laatste Hoop! Onze laatste hoop dat onze zoon enigszins kan functioneren en zich kan ontwikkelen. Hij zijn jonge leven zo goed mogelijk doorkomt want u moet weten epilepsie sucks! Dat hij weet dat wij en u er alles aan hebben gedaan om hem een zo een goed mogelijke toekomst te geven.

Als moeder zijnde wil ik gewoon het beste voor mijn kind! Het zal vast wel opgelost worden maar vandaag niet door u. Ik ga vragen dat de neuroloog u weer een brief schrijft met nog meer uitleg! Hoop (ga ik weer) dat jullie dan wel tot vergoeding overgaan. Ik reken er gewoon op !
Ik kan niet geloven dat jullie een jongentje van 5 jaar in de kou laten staan.

Een verdrietige groet,

Kaat

 

19 oktober 2017 Update:

Zilveren Kruis is toch over gegaan tot vergoeding: lees het in mijn blog: https://kaatkrabbelt.nl/2017/10/19/zilveren-kruis-geeft-wel-thuis/

Zus en zo(veel) meer

zussen

Het zal je waarschijnlijk niet ontgaan zijn maar vandaag is het
Nationale Broer en Zus dag. Op Social media zie ik de meest lieve foto’s voorbij komen van mensen hun broer, zus of dit in meervoud. Een mooie dag om stil te staan bij mijn zus. Welke rol heeft zij in mijn leven?

De mensen die mij persoonlijk kennen weten al dat ik super close ben met mijn zus. Wij elkaar elke dag spreken of appen. We delen enorm veel, onze zorgen, verdriet, persoonlijke kennisbank maar ook veel leuke momenten.
We gaan graag samen op pad en de laatste jaren zijn we meestal in gezelschap van onze gezamenlijke liefde: Dax.

Zijn we altijd zo lief voor elkaar geweest?

Daar kan ik kort in zijn: NEE!
Onze vader heeft werkelijk met zijn handen in zijn haar gezeten door onze ruzies. Hoewel zij maar twee jaar ouder is zaten we duidelijk in andere fases van interesses. Het leek of we een missie hadden: elkaars jeugdige leven zo zuur mogelijk te maken. TOT dat mijn vader optrad tegen één van ons. We vormde dan gelijk één blok tegen onze lieve vader. Arme papa.

Kom niet aan mijn zusje!

Al vanaf mijn eerste dag op deze wereld beschermt mijn zus me. Zij heeft het nooit toegestaan dat iemand mij pestte, sloeg of iets aandeed wat mij pijn deed. Zij loste het wel op. Niet altijd op een vriendelijke manier ha ha ha maar ik was haar wel dankbaar. Het was bekend in onze buurt kom niet aan Kaat want anders krijg je haar zus op je dak!

 

Jeugd

Wij hebben als kind zijnde veel meegemaakt. Een hele heftige scheiding van onze ouders die geen schoonheidsprijs verdiend. Een vader die herstelde van een herseninfarct maar noodgedwongen voor zijn meiden moest zorgen. Met alle liefde heeft hij dat gedaan. Helaas zou hij nog heel vaak die jaren erna moeten vechten voor zijn leven.
Nu ik volwassen ben vind ik het ongelofelijk dat wij als twee jonge tieners lange periodes alleen thuis waren als onze vader in het ziekenhuis lag.
Mijn zus kookte voor mij, deed mijn was en die van mijn vader en runde het hele huishouden. Twee meiden die regelmatig op de ziekenhuisgang alleen zaten te wachten of hun vader überhaupt de heftige operatie zou overleven.
Wie sprak mij moedige woorden in? Droogde mijn tranen als ik zo bang was? Juist mijn zus!!

Zes jaar hebben we samen mantelzorg gedaan voor onze vader. Achteraf heel zwaar en er was geen ruimte voor een groot sociaal leven want we wilden dit samen doen. Nu bofte wij met zo een positieve vader en deze jaren hebben we het ook heel leuk gehad. Samen zoveel gelachen (waarschijnlijk ook onze methode om te overleven).  Maandenlang zagen we elkaar elke dag in het ziekenhuis. Ook al namen we ons voor om omste beurten te gaan, we hielden het één dag vol. Samen is het gezelliger was het motto.

Hulp

Ik ben geboren met twee linkerhanden en mijn zus met twee rechterhanden.
Kortom menig klus deed mijn zus. Behangen, schilderen, sjouwen, noem het maar op en zij regelde het. Rijbewijs bezit ik niet dus wie haalde en bracht me heel vaak? Juist weer die lieve zus.

Mijn man vond het gelukkig geen probleem dat zuslief ook bij de bevalling mocht zijn. Zij die altijd zo kalm is, mij door en door kent. Ook van deze dag maakte we ondanks de heftige bevalling een feestje. Ons cadeautje voor haar was: zij mocht de navelstreng doorknippen.
Dacht ik dat onze band niet sterker kon worden, de komst van Dax heeft deze nog hechter gemaakt. We houden beide evenveel van hem. De liefde tussen tante en neefje is zo groot dat wenst iedere moeder voor haar kind.

 

Toekomst
Mijn wens is dat we samen bejaard zullen worden. We slenteren over een markt, reisje langs de rijn of Benidorm of onze vakantie in Bali nog eens  overdoen. Grootste wens is dat we samen Dax zien opgroeien tot een volwassen man. Dat het ons gegund is deze band te behouden.
Wees wel alert ! Ik voorzie dat we onze grappen en grollen nooit afleren.

zussen

Bedankt zus!

Lieve zus, bedankt voor je onvoorwaardelijke liefde. Je steun voor mij maar voor een ieder uit ons gezin. Bedankt dat ik altijd op je kan rekenen.
Jij betekent de wereld voor mij !
Ik hoop nog 40 jaar lang een vergelijkbare blog te maken op deze dag.

Hou van jou,

liefs je kleine zusje Kaat

Vriendschap is een illusie

vriendschap

Vriendschap is een illusie zo luidt de tekst van het nummer “Vriendschap” gezongen door Henk Westbroek.

Een keer trek je de conclusie
Vriendschap is een illusie
Vriendschap is een droom
Een pakketje schroot, met een dun laagje chroom

Ik geloofde er nooit zo in.
De vriendschappen die ik had waren ECHT.
Meeste al ontelbare jaren lang en hecht.

Kaat, Kaat wat was je naïef !!
Die echte vrienden verlaten soms je leven zonder één woord te zeggen.
Kennelijk is het lastig om te vertellen aan je “vriendin” waarom je stopt met de vriendschap. Wat je irriteert of om welke reden dan ook dat je de stekker eruit trok.

Verbaast, boos en soms verdrietig.
Hoezo zonder één woord uitleg? Al die jaren dat ik je heb geholpen, je tranen mocht drogen, je financieel hielp. De leuke uitstapjes, urenlang kletsen, kennelijk betekende het niks meer voor jou.
Stank voor dank zo voelt het. Net of iemand een mes in je rug steekt.

Inzicht
Zoveel leuke herinneringen had ik aan onze vriendschap al werden ze ook wel vaak overschaduwt door de druk die je (onbewust) bij me neerlegde.
Je nam meer dan ik bezat ben ik nu achter gekomen.
NEMEN, NEMEN en nog eens NEMEN en uiteindelijk nam je de vriendschap onverwacht met je mee.

Bedankt
Na de periode van ongeloof kwam er tijd van berusting. Wat zeg ik: RUST!
Jij vrat mijn energie.
Bedankt dat je bent gegaan anders was ik vast nog jaren zo doorgegaan.
Jij nam, ik gaf en kreeg er uit eindelijk weinig voor terug weet ik nu.

Bedankt! Er is weer tijd en ruimte gekomen in mijn agenda en hart.
En weet je? Hierdoor heb ik mijn hart weer opengesteld voor leuke lieve mensen. Nieuwe mensen die ik na verloop van tijd ook vrienden durf te noemen.

Is vriendschap een ilussie?
Ik geloof nog steeds van niet maar in iedergeval wel de vriendschap met jou. Jij was een ilussie.

Bedankt voor dit inzicht.
Zonder jou was dit nooit gelukt. Door jouw keuze voel ik me zoveel leuker en beter en weet ik ECHTE vriendschappen nog beter te waarderen.

Lieve vrienden ik koester onze vriendschap.
Als je nou denkt: die Kaat mag van mijn verjaardagskalender af en ik zie het niet meer zitten om tijd met je door te brengen. Zeg het me gewoon.
Wel zo volwassen en vooralsnog bijt ik nog steeds niet.

Liefs Kaat