Tag: corona

Geplaatst op

Coronatest als je kind verkouden is?

Nog geen week de R in de maand en meer dan de helft van Dax zijn klas was ziek met verkoudheidsklachten. Geen verrassing dat dit zou gebeuren maar voor veel ouders is het wel lastig dat hun kinderen niet meer naar school of buiten mogen. Dax had extra veel aandacht deze dagen in de klas en dat was voor hem wel fijn.
In het weekend was hij zelf de klos: heel heftig verkouden.
Veel snot en hoesten als een malle.

Moet ik mijn zoon laten testen?

Zaterdagavond werd hij verkouden en zondag was hij hondsberoerd ervan. Geen koorts gelukkig, in ons geval was ik extra blij want koorts kan een trigger zijn voor een epileptische aanval.
En dan sta je ineens als ouder voor de keuze: laat je je kind op corona testen?
Ik besloot de site van het RIVM raad te plegen: https://www.rivm.nl/coronavirus-covid-19/kinderen

Ik las onder andere het volgende:

Voorkom verspreiding van het virus (op scholen)
Om ervoor te zorgen dat de verspreiding van het nieuwe coronavirus zo laag mogelijk blijft, is het belangrijk dat de maatregelen worden opgevolgd:

  • Heb je milde klachten, zoals neusverkoudheid, loopneus, niezen, keelpijn, lichte hoest of verhoging tot 38 graden Celsius? En/of heb je plotseling verlies van reuk of smaak? Laat je testen* en blijf thuis tot de uitslag van de test bekend is.

Bovenstaande gelezen te hebben met de wetenschap dat ik tot de risicogroep behoor en mijn schoonouders die naast ons wonen ook tot de kwetsbare groep behoren: besloot ik dat ik Dax zou laten testen.
Laten we geen risico nemen, ook al leek het op de vertrouwde verkoudheid als anders.

Hoe maak je een afspraak?

Online heb ik opgezocht hoe je een afspraak kan maken en ik las het volgende:

Een afspraak voor een coronatest kan je op 2 manieren maken:

  • Online: ga naar coronatest.nl Houd je DigiD (Digitale Identiteit)  bij de hand.
  • Telefonisch: bel 0800-1202. Het nummer is 7 dagen per week bereikbaar van 8:00 tot 20:00 uur.

Aangezien ik geen DigiD heb voor Dax moest ik bellen.
Hebben jullie trouwens een DigiD voor jullie kinderen? Ik denk dat ik er toch maar een ga aanvragen. Dan kan ik ook in zijn medische dossier van het ziekenhuis.
Ik lees online dat heel veel mensen moeite hebben om er door heen te komen om iemand aan de lijn te krijgen voor een afspraak te maken. Ik kreeg na 10 minuten iemand aan de lijn. Wellicht omdat ik op een zondag belde? We zouden maandag hem kunnen laten testen maar dan moesten we wel 40 kilometer rijden. Aangezien hij toch ziek was en thuis zou blijven heb ik ervoor gekozen om hem op dinsdag te laten testen op 3 minuten rijden vanaf ons huis. Een mail een sms als een reminder hoe laat en waar je moest zijn maakte de afspraak compleet.

Niet laten testen

De mensen in mijn omgeving (ouders op school en in de buurt) en 90% van de reacties die ik heb gelezen op social media laten een jong kind niet testen.
De veel gehoorde reden is dat ze hun kind geen trauma willen bezorgen met de horror test. Ik was benieuwd hoe Dax de test zou ervaren.
Heel eerlijk, ik verwachtte eigenlijk dat hij geen problemen ervan zou maken en het rustig zou ondergaan. Tja want als je een zoon hebt die met liefde bloed laat prikken dan heb je er wel bepaalde verwachtingen van. Hij heeft medisch al best wat meegemaakt en ondergaat alles altijd heel  rustig.

Dax vertelde mij dat hij bij het jeugdjournaal had gezien hoe de test zou gaan.
Ik heb hem uitgelegd dat het wattenstaafje in zijn neus wellicht beetje vervelend kon voelen maar het met een vingerknip voorbij zou zijn. Hij was er totaal niet zenuwachtig van.

corona

 

De teststraat: net als de MC Drive maar dan even anders

Ik kan niet anders zeggen dat het goed was geregeld in de teststraat, mits je met een auto komt.
Want zover ik begrijp is dat het beleid. Daarbij gaan ze wel voorbij aan dat veel mensen geen auto hebben. Vragen of je buren je willen rijden is wel akward gezien je misschien corona zou kunnen hebben? Hier zou wel meer rekening mee gehouden kunnen worden.

Met de ramen dicht moesten we in de rij gaan staan, Dax zijn identiteitskaart moesten we ophouden achter het glas. We kregen een sticker op ons raam met een cijferreeks erop.

Toen langs de tent rijden. Met het raam open moesten we aan de mevrouw in de tent zijn gegevens doorgeven. Een mevrouw in beschermende kleding liet Dax de autodeur open doen. Hij moest met zijn benen buitenboord zitten en met zijn gezicht naar haar toe.
Ze was super vriendelijk en legde uit wat ze ging doen. Eerst het wattenstaafje in zijn keel. EasyPeasy was dat. Toen het gevreesde wattenstaafje in zijn neus. Behalve wat tranen in zijn ogen van het prikkelende gevoel deed het hem niks. Het was zo klaar en ik kon niks ontdekken wat mijn zoon een trauma zou kunnen bezorgen.

coronatest kaa

Elk kind is natuurlijk anders maar denk dat veel ouders een veel ergere voorstelling ervan hebben.
Probeer vooral zelf rustig te blijven en een goede voorbereiding is het halve werk.
Daarbij denk ik persoonlijk vaak het is wat het is, ik moet ook wel eens dingen doorstaan die niet lekker of leuk zijn.

Wachten op het verlossende belletje

28 uur later kwam het verlossende telefoontje van de GGD.
De test was negatief en hij heeft geen Corona.
Inmiddels nemen de klachten goed af en kunnen we zo samen een frisse neus gaan halen.

Laat ik hem de volgende keer weer testen?

Wat als Dax nou de komende maanden vier keer verkouden is?
Elke keer laten testen?
Het heeft me wel aan het denken gezet en ik heb gevraagd hoe onze huisarts er tegenaan kijkt.
Deze geeft aan dat het alleen thuishouden ook kan mits hij geen koorts of benauwdheidsklachten heeft.
Zodra hij die wel zou hebben dan zeker testen.
Ik overweeg voor de volgende keer deze aanpak maar ik wil wel voorzichtig blijven aangezien ik zelf tot de risicogroep behoor.

Hoe gaan jullie er mee om? Wel of niet laten testen? Ik ben heel erg benieuwd.

Acceptatie van deze bizarre tijd

Wat een bizarre tijd leven we. Dat je voor een verkoudheid met je auto door een teststraat kan gaan.
Lege klassen door “ zieke” kinderen of omdat de leerkracht thuis zit met verschijnselen. En met een beetje pech kan ze zich pas over drie dagen laten testen.
Ik hoor enorm veel gemopper om me heen, en ik snap het, echt waar!
Toch probeer ik er maar gewoon mee te leren leven, het is even niet anders.
Het vroegere normaal is voor nu verdwenen en het enige wat we kunnen doen (denk ik) is ons proberen te houden aan de richtlijnen, gezond proberen te blijven en elkaar te helpen in hoeverre dat kan.

Stay Safe mensen !
Succes de komende maanden en hou je (snot)hoofd erbij.

Groetjes Kaat

Geplaatst op

Schooljaar 2019/2020 wat was je uniek

Het is overduidelijk afgelopen schooljaar is een jaar geweest om nooit te vergeten.
Zowel mijn zoon als ik zullen de lesmaanden vanaf maart 2020 herinneringen als gekke maar hopelijk ook leuke maanden.
Het jaar waarin Dax 12 weken niet naar school ging vanwege de Corona Pandemie.

Hoe het begon

Het schooljaar begon zoals de meeste jaren.
Even wennen aan de nieuwe juf en de samenstelling van de klas.
Dax heeft geboft met weer een hele lieve juf en zat met een aantal klasgenootjes in de klas die hij al kende van het jaar ervoor.
Vanaf dag één is hij lachend naar deze school gegaan.
Kleine klassen, goede begeleiding en vooral dat je er mag wezen inclusief de eventuele beperkingen die je hebt.

Wat kon er beter?

Het enige kritische puntje wat ik heb dat hij te veel en te lang stof heeft herhaald.
Een stapje terug voor de succeservaring te beleven en daarmee je zekerder voelen ben ik helemaal voor.
Hij hoefde niet op zijn tenen te lopen en kon zich hierdoor op andere vlakken beter ontwikkelen.
Echter qua rekenen, schrijven en algemene kennis is hij niet veel verder gekomen dan het jaar ervoor.
Hier ben ik achter gekomen toen ik thuis les gaf en de oude lesboeken van vorig jaar erbij pakte. Jammer, ik denk dat er meer uit te halen viel dit jaar.

Die zondag met de bizarre mededeling

Zondag 15 maart kondigde het kabinet aan dat de scholen dichtgingen (tot in ieder geval 6 april).
Het kwam niet als een verrassing voor mij. Ik had zelf al bedacht dat als de scholen niet dichtgingen ik Dax thuis zou houden. De beelden in de landen om ons heen zorgde ervoor dat ik me zorgen ging maken. Ik val dubbel en dwars in de risicogroep en er was maar één doel: Corona buiten ons gezin te laten.

De pyjama-school werd opgericht

Las ik overal dat (vooral) moeders heel gestructureerd aan de slag gingen, normale tijd opstaan en aankleden. Hele werkschema’s van school verschenen op borden. Urenlang huiswerk maken en ik las vooral heel veel stress bij ouders.
Ik besloot de pyjama-school in te voeren. We bleven wat langer in bed en startte de dag rustig op.
De lessen werden gegeven in pyjama en dat voelde relaxed. We aten pannenkoeken en andere uitgebreide lunches. We bakte taarten zo nu en dan.

 

thuisonderwijs

We speelden in het begin in het donker buiten, zodat we zo min mogelijk andere mensen tegen kwamen. We gingen Pokemons vangen in allerlei buurten van onze stad.
We hebben enorm geboft met het mooie weer die maanden. Dax mocht niet met vriendjes buiten spelen en wij zijn vooral al die weken samen geweest.
Het was gezellig!
Ik heb er alles aangedaan om het zo leuk mogelijk te maken. Na twee maanden begon Dax wel zijn vriendjes meer en meer te missen.
Niet alleen zijn vriendjes mistte hij maar ook de juffies. Hij maakte een vlog voor ze die je kunt zien op you tube: Juffies ik mis jullie  (mocht je Dax blij willen maken geef een duimpje en abonneer op zijn kanaal)

 

pokemons vangen

Complimenten voor onze school. Zij voerde de druk niet op. Het doel was stof te blijven herhalen en vooral geen stress te creëren bij het kind of de ouders. Ik kreeg huiswerk waar ik om vroeg. Juf Erica speelde via een live verbinding op haar gitaar en zong samen liedjes met Dax.

Ik durfde het niet aan

Toen uiteindelijk de kinderen weer naar school mochten op 11 mei hield ik Dax nog thuis.
Hij was wel teleurgesteld, zeker omdat veel mensen bijvoorbeeld aan hem vroegen: ben je blij dat je weer naar school mag? Hij snapte het wel waarom ik het nog niet aandurfde. Hij weet dat mijn gezondheid niet goed is. Ik had me voorgenomen het nog twee weken aan te kijken. Als de besmettingscijfers na twee weken niet extreem waren toegenomen zou ik mijn zoon weer naar school laten gaan.
Gelukkig bleef toename van de cijfers uit en kon mijn zoon in juni weer naar school.
Dolblij en gelukkig fietste we weer naar school.
Duidelijke instructies mee qua handenwassen en andere veranderingen op school.
Ik moest even wennen dat ik niet meer mee naar binnen mag. Vond dat altijd zo gezellig. Sfeerproeven in de klas en contact houden met de juf.

Schooljaar 2020

Het jaar waar ze niet op schoolreisje gingen. We geen schoolfoto krijgen van hem alleen (wel een groepsfoto). Het schooljaar waarin mijn zoon (en moeders) wat extra kilo’s aankwamen door al die lekkere lunches en taartjes. Het jaar van de angst of wij wel bespaard zouden blijven van het akelige Corona Virus. De grijze haren kregen vrij spel bij mama en zoonlief kreeg een lang kapsel.
Het jaar waarin we nauwelijks meer andere mensen zagen en als we wel familieleden of vrienden zagen dan bleven we op een afstand, en dat voelt tot aan de dag van vandaag niet fijn.
Knuffelen met opa en oma waar Dax zo graag altijd kwam was verboden.
Weekendjes weg en de zomervakantie naar Frankrijk werden geannuleerd.
Kleding werd/wordt voornamelijk online gekocht en dokters afspraken gingen voornamelijk telefonisch.
Schooljaar 2020 was het jaar van extreme veranderingen voor ons maar eigenlijk voor iedereen in de wereld.

Heeft het ons ook iets moois gebracht?

Toch heeft het ook veel mooie momenten en herinneringen gebracht.
Alleen aangewezen op elkaar en genieten van de kleine dingen.
Dansen in de huiskamer, eten van een restaurant thuis laten bezorgen.
Zou Dax pas als hij tien jaar was een mobiel krijgen, kreeg hij hem in de corona crisis.
Zo kon hij videobellen met zijn lieve tante en opa en oma, of met vriendjes.
Besloot hij graag Pokemons te willen vangen en verkende we de hele stad.
Kaartjes per post werden weer massaal verstuurd en dat bezorgde Dax elke keer weer een glimlach.

 

brief aan oma

 

En dan ons allergrootste geluk: we zijn nog gezond!
Ook de mensen om ons heen zijn niet getroffen en ik hoop met heel mijn hart dat dat zo blijft.

Lieve Dax,
Ik hoop dat je terug kijkt op een mooi schooljaar.
Met mamajuf die er niet zoveel van bakte op de pyjamaschool maar die wel haar best deed.
Een jaar waarin de juffen van school zich zo hebben ingezet voor een leuk schooljaar ondanks dat alles anders was dan ooit te voren.
Met heel mijn hart hoop ik dat volgend schooljaar weer een beetje “normaal” wordt en waarin jij onbezorgd kan genieten van het schoolse leven en het leven daar buiten.

Ik ben enorm trots op jou dat je al die weken nauwelijks hebt gemopperd.
Dat je samen met je ouders het beste ervan hebt gemaakt.
Ook al wordt de zomervakantie ook heel anders als anders we gaan er gewoon iets gezelligs van maken, want daar zijn we enorm goed in!

Groetjes Kaat

 

Geplaatst op

Half jaar stilte: totaal gevloerd

stilte

En toen bleef het stil, heel stil, te stil voor mij

Al ruim een half jaar heb ik geen blogs meer geschreven op mijn site of op andere sites.
Simpelweg ik had er de kracht niet voor, al mijn kracht had ik nodig om te overleven.

Het goede nieuws is: ik ben er nog! (althans voor veel mensen is dat goed nieuws)
Het slechte nieuws is: het gaat niet zo lekker met mij qua gezondheid.
Ik heb het zwaar gehad de afgelopen maanden en dat kwam voornamelijk door het Syndroom van Sjögren wat ik heb. Al eerder schreef ik een blog over hoe het is om Sjögren te hebben: Sjögren Sucks

Intense moeheid nam/neemt bezit van me.
Het is lastig te omschrijven hoe dat is als je het niet hebt meegemaakt. De meest kleine handelingen zijn opgaves.
De dagelijkse bezigheden zijn uitdagingen geworden. Ik stel nu prioriteiten wat echt moet en veel dingen lukt me niet meer. En eerlijk? Dat went moeilijk, want hoezo is even stofzuigen zo slopend? Of met je kind een rondje fietsen?
Elke dag is het weer een puzzel tussen wat moet en wat ik aankan. En heel vaak blijk ik het nog verkeerd in te schatten en ben ik twee dagen uit de roulatie.
Hevige pijnen in mijn spieren en huid.
Voor de corona sizzle uitbrak ging ik naar twee fysiotherapeuten voor massages, dry needle of cupping massage. Soms naar de chiropractor om mijn nek te laten kraken. Ik probeerde vooral goed voor mezelf te zorgen.
Inmiddels ook na lang aanmodderen met buikpijnen is het duidelijk dat ik ACNES heb ( een buikwandpijn sydroom, hiervoor loop ik nu bij de pijnpoli.

Ziek thuis

Sinds januari 2019 heb ik niet meer gewerkt, het lukte me niet meer. Daar heb ik enorm van gebaald want ik heb een leuke baan, fijne collega’s en het is fijn om deel te nemen aan de werkende maatschappij. Ik vroeg een herkeuring aan bij het UWV in mei 2019 maar deze werd afgewezen. Mijn werkgever vroeg deze aan in het najaar maar de daadwerkelijke keuring liet op zich wachten tot maart.
Al die tijd heb ik me best druk gemaakt over deze keuring.
Zouden ze me serieus nemen? Je hoort zulke gruwel verhalen over het UWV. Wat als ze me niet afkeuren?
Wat als….deze variant heb ik op verschillende manieren mezelf afgevraagd.

Naar het beruchte UWV

Het gesprek met de keuringsarts duurde bijna twee uur, het leek alsof ze me begreep maar ik durfde niks te hopen. Informatie werd ingewonnen bij de reumatoloog. Daarna volgde nog een gesprek met een arbeidsdeskundige. Alle partijen waren het er over eens: ik kan niet meer werken.
Er is geen hoop op verbetering in mijn gezondheidssituatie. Ik ben 100% afgekeurd.

Opluchting: ze geloven me, ze zien dat ik niet meer kan werken. Niet meer die enorme last om mezelf te willen bewijzen naar mijn omgeving en collega’s.
Confronterend: dit was mijn werkende leven. Het gaat echt slecht qua gezondheid met me. Financieel is het heftig vind ik, zoveel geld in te moeten leveren. Ik was er verdrietig van, 47 jaar en dit is niet zoals ik de toekomst voor me had gezien.
Rust: ik hoef niet meer over grenzen te gaan om me te bewijzen.
De onzekerheid van de afgelopen jaren is voorbij en ik hoop oprecht dat het me rust gaat geven.
Dat ik me kan focussen op mijn gezin en op goed voor mezelf te zorgen.

Gevolgen door de Corona crisis

De corona sizzle heeft er op meerde fronten ingehakt. Geen behandelingen meer en elf weken een taak als mama-juf erbij. De angst om Corona te krijgen is groot. Met een auto-immuunziekte, astma, obesitas en totaal uitgeput zijn maakt me onzeker. Daarom mocht mijn zoon niet buitenspelen met andere en heb ik mezelf min of meer opgesloten in huis.

Langzaam aan gaat de maatschappij weer van het slot af, al is het met veel maatregels en beperkingen.
Ik haak langzaam aan. Fysiotherapie heb ik nog niet aangedurfd en grote drukte vermijd ik.
Sinds één week mag mijn zoontje weer naar school en mag hij weer buitenspelen.
Ik moet mee gaan want dit blijft voorlopig nog wel even zo…maar eerlijk? Ik ben bang, soms doodsbang.
Bang dat als ik getroffen word dat ik het niet overleef en mijn zoon zonder moeder moet leven.

 

I’m Back !

Ik ben er weer mensen! Ga mijn best doen weer te krabbelen. Want niks is fijner om van je af te schrijven of het nou angsten zijn, belevenissen of mooie momenten die ik wil delen.

Wees lief voor elkaar en kijk naar de lichtpuntjes die er vaak nog wel zijn.

Liefs Kaat

Foto: Pixabay