Blog - Pagina 2 van 9 -

10 september 2020

Coronatest als je kind verkouden is?

Nog geen week de R in de maand en meer dan de helft van Dax zijn klas was ziek met verkoudheidsklachten. Geen verrassing dat dit zou gebeuren maar voor veel ouders is het wel lastig dat hun kinderen niet meer naar school of buiten mogen. Dax had extra veel aandacht deze dagen in de klas en dat was voor hem wel fijn.
In het weekend was hij zelf de klos: heel heftig verkouden.
Veel snot en hoesten als een malle.

Moet ik mijn zoon laten testen?

Zaterdagavond werd hij verkouden en zondag was hij hondsberoerd ervan. Geen koorts gelukkig, in ons geval was ik extra blij want koorts kan een trigger zijn voor een epileptische aanval.
En dan sta je ineens als ouder voor de keuze: laat je je kind op corona testen?
Ik besloot de site van het RIVM raad te plegen: https://www.rivm.nl/coronavirus-covid-19/kinderen

Ik las onder andere het volgende:

Voorkom verspreiding van het virus (op scholen)
Om ervoor te zorgen dat de verspreiding van het nieuwe coronavirus zo laag mogelijk blijft, is het belangrijk dat de maatregelen worden opgevolgd:

Heb je milde klachten, zoals neusverkoudheid, loopneus, niezen, keelpijn, lichte hoest of verhoging tot 38 graden Celsius? En/of heb je plotseling verlies van reuk of smaak? Laat je testen* en blijf thuis tot de uitslag van de test bekend is.

Bovenstaande gelezen te hebben met de wetenschap dat ik tot de risicogroep behoor en mijn schoonouders die naast ons wonen ook tot de kwetsbare groep behoren: besloot ik dat ik Dax zou laten testen.
Laten we geen risico nemen, ook al leek het op de vertrouwde verkoudheid als anders.

Hoe maak je een afspraak?

Online heb ik opgezocht hoe je een afspraak kan maken en ik las het volgende:

Een afspraak voor een coronatest kan je op 2 manieren maken:

Online: ga naar coronatest.nl Houd je DigiD (Digitale Identiteit) bij de hand.
Telefonisch: bel 0800-1202. Het nummer is 7 dagen per week bereikbaar van 8:00 tot 20:00 uur.

Aangezien ik geen DigiD heb voor Dax moest ik bellen.
Hebben jullie trouwens een DigiD voor jullie kinderen? Ik denk dat ik er toch maar een ga aanvragen. Dan kan ik ook in zijn medische dossier van het ziekenhuis.
Ik lees online dat heel veel mensen moeite hebben om er door heen te komen om iemand aan de lijn te krijgen voor een afspraak te maken. Ik kreeg na 10 minuten iemand aan de lijn. Wellicht omdat ik op een zondag belde? We zouden maandag hem kunnen laten testen maar dan moesten we wel 40 kilometer rijden. Aangezien hij toch ziek was en thuis zou blijven heb ik ervoor gekozen om hem op dinsdag te laten testen op 3 minuten rijden vanaf ons huis. Een mail een sms als een reminder hoe laat en waar je moest zijn maakte de afspraak compleet.

Niet laten testen

De mensen in mijn omgeving (ouders op school en in de buurt) en 90% van de reacties die ik heb gelezen op social media laten een jong kind niet testen.
De veel gehoorde reden is dat ze hun kind geen trauma willen bezorgen met de horror test. Ik was benieuwd hoe Dax de test zou ervaren.
Heel eerlijk, ik verwachtte eigenlijk dat hij geen problemen ervan zou maken en het rustig zou ondergaan. Tja want als je een zoon hebt die met liefde bloed laat prikken dan heb je er wel bepaalde verwachtingen van. Hij heeft medisch al best wat meegemaakt en ondergaat alles altijd heel rustig.

Dax vertelde mij dat hij bij het jeugdjournaal had gezien hoe de test zou gaan.
Ik heb hem uitgelegd dat het wattenstaafje in zijn neus wellicht beetje vervelend kon voelen maar het met een vingerknip voorbij zou zijn. Hij was er totaal niet zenuwachtig van.

De teststraat: net als de MC Drive maar dan even anders

Ik kan niet anders zeggen dat het goed was geregeld in de teststraat, mits je met een auto komt.
Want zover ik begrijp is dat het beleid. Daarbij gaan ze wel voorbij aan dat veel mensen geen auto hebben. Vragen of je buren je willen rijden is wel akward gezien je misschien corona zou kunnen hebben? Hier zou wel meer rekening mee gehouden kunnen worden.

Met de ramen dicht moesten we in de rij gaan staan, Dax zijn identiteitskaart moesten we ophouden achter het glas. We kregen een sticker op ons raam met een cijferreeks erop.

Toen langs de tent rijden. Met het raam open moesten we aan de mevrouw in de tent zijn gegevens doorgeven. Een mevrouw in beschermende kleding liet Dax de autodeur open doen. Hij moest met zijn benen buitenboord zitten en met zijn gezicht naar haar toe.
Ze was super vriendelijk en legde uit wat ze ging doen. Eerst het wattenstaafje in zijn keel. EasyPeasy was dat. Toen het gevreesde wattenstaafje in zijn neus. Behalve wat tranen in zijn ogen van het prikkelende gevoel deed het hem niks. Het was zo klaar en ik kon niks ontdekken wat mijn zoon een trauma zou kunnen bezorgen.

Elk kind is natuurlijk anders maar denk dat veel ouders een veel ergere voorstelling ervan hebben.
Probeer vooral zelf rustig te blijven en een goede voorbereiding is het halve werk.
Daarbij denk ik persoonlijk vaak het is wat het is, ik moet ook wel eens dingen doorstaan die niet lekker of leuk zijn.

Wachten op het verlossende belletje

28 uur later kwam het verlossende telefoontje van de GGD.
De test was negatief en hij heeft geen Corona.
Inmiddels nemen de klachten goed af en kunnen we zo samen een frisse neus gaan halen.

Laat ik hem de volgende keer weer testen?

Wat als Dax nou de komende maanden vier keer verkouden is?
Elke keer laten testen?
Het heeft me wel aan het denken gezet en ik heb gevraagd hoe onze huisarts er tegenaan kijkt.
Deze geeft aan dat het alleen thuishouden ook kan mits hij geen koorts of benauwdheidsklachten heeft.
Zodra hij die wel zou hebben dan zeker testen.
Ik overweeg voor de volgende keer deze aanpak maar ik wil wel voorzichtig blijven aangezien ik zelf tot de risicogroep behoor.

Hoe gaan jullie er mee om? Wel of niet laten testen? Ik ben heel erg benieuwd.

Acceptatie van deze bizarre tijd

Wat een bizarre tijd leven we. Dat je voor een verkoudheid met je auto door een teststraat kan gaan.
Lege klassen door “ zieke” kinderen of omdat de leerkracht thuis zit met verschijnselen. En met een beetje pech kan ze zich pas over drie dagen laten testen.
Ik hoor enorm veel gemopper om me heen, en ik snap het, echt waar!
Toch probeer ik er maar gewoon mee te leren leven, het is even niet anders.
Het vroegere normaal is voor nu verdwenen en het enige wat we kunnen doen (denk ik) is ons proberen te houden aan de richtlijnen, gezond proberen te blijven en elkaar te helpen in hoeverre dat kan.

Stay Safe mensen !
Succes de komende maanden en hou je (snot)hoofd erbij.

Groetjes Kaat

30 juni 202030 juni 2020

Schooljaar 2019/2020 wat was je uniek

Het is overduidelijk afgelopen schooljaar is een jaar geweest om nooit te vergeten.
Zowel mijn zoon als ik zullen de lesmaanden vanaf maart 2020 herinneringen als gekke maar hopelijk ook leuke maanden.
Het jaar waarin Dax 12 weken niet naar school ging vanwege de Corona Pandemie.

Hoe het begon

Het schooljaar begon zoals de meeste jaren.
Even wennen aan de nieuwe juf en de samenstelling van de klas.
Dax heeft geboft met weer een hele lieve juf en zat met een aantal klasgenootjes in de klas die hij al kende van het jaar ervoor.
Vanaf dag één is hij lachend naar deze school gegaan.
Kleine klassen, goede begeleiding en vooral dat je er mag wezen inclusief de eventuele beperkingen die je hebt.

Wat kon er beter?

Het enige kritische puntje wat ik heb dat hij te veel en te lang stof heeft herhaald.
Een stapje terug voor de succeservaring te beleven en daarmee je zekerder voelen ben ik helemaal voor.
Hij hoefde niet op zijn tenen te lopen en kon zich hierdoor op andere vlakken beter ontwikkelen.
Echter qua rekenen, schrijven en algemene kennis is hij niet veel verder gekomen dan het jaar ervoor.
Hier ben ik achter gekomen toen ik thuis les gaf en de oude lesboeken van vorig jaar erbij pakte. Jammer, ik denk dat er meer uit te halen viel dit jaar.

Die zondag met de bizarre mededeling

Zondag 15 maart kondigde het kabinet aan dat de scholen dichtgingen (tot in ieder geval 6 april).
Het kwam niet als een verrassing voor mij. Ik had zelf al bedacht dat als de scholen niet dichtgingen ik Dax thuis zou houden. De beelden in de landen om ons heen zorgde ervoor dat ik me zorgen ging maken. Ik val dubbel en dwars in de risicogroep en er was maar één doel: Corona buiten ons gezin te laten.

De pyjama-school werd opgericht

Las ik overal dat (vooral) moeders heel gestructureerd aan de slag gingen, normale tijd opstaan en aankleden. Hele werkschema’s van school verschenen op borden. Urenlang huiswerk maken en ik las vooral heel veel stress bij ouders.
Ik besloot de pyjama-school in te voeren. We bleven wat langer in bed en startte de dag rustig op.
De lessen werden gegeven in pyjama en dat voelde relaxed. We aten pannenkoeken en andere uitgebreide lunches. We bakte taarten zo nu en dan.

We speelden in het begin in het donker buiten, zodat we zo min mogelijk andere mensen tegen kwamen. We gingen Pokemons vangen in allerlei buurten van onze stad.
We hebben enorm geboft met het mooie weer die maanden. Dax mocht niet met vriendjes buiten spelen en wij zijn vooral al die weken samen geweest.
Het was gezellig!
Ik heb er alles aangedaan om het zo leuk mogelijk te maken. Na twee maanden begon Dax wel zijn vriendjes meer en meer te missen.
Niet alleen zijn vriendjes mistte hij maar ook de juffies. Hij maakte een vlog voor ze die je kunt zien op you tube: Juffies ik mis jullie (mocht je Dax blij willen maken geef een duimpje en abonneer op zijn kanaal)

Complimenten voor onze school. Zij voerde de druk niet op. Het doel was stof te blijven herhalen en vooral geen stress te creëren bij het kind of de ouders. Ik kreeg huiswerk waar ik om vroeg. Juf Erica speelde via een live verbinding op haar gitaar en zong samen liedjes met Dax.

Ik durfde het niet aan

Toen uiteindelijk de kinderen weer naar school mochten op 11 mei hield ik Dax nog thuis.
Hij was wel teleurgesteld, zeker omdat veel mensen bijvoorbeeld aan hem vroegen: ben je blij dat je weer naar school mag? Hij snapte het wel waarom ik het nog niet aandurfde. Hij weet dat mijn gezondheid niet goed is. Ik had me voorgenomen het nog twee weken aan te kijken. Als de besmettingscijfers na twee weken niet extreem waren toegenomen zou ik mijn zoon weer naar school laten gaan.
Gelukkig bleef toename van de cijfers uit en kon mijn zoon in juni weer naar school.
Dolblij en gelukkig fietste we weer naar school.
Duidelijke instructies mee qua handenwassen en andere veranderingen op school.
Ik moest even wennen dat ik niet meer mee naar binnen mag. Vond dat altijd zo gezellig. Sfeerproeven in de klas en contact houden met de juf.

Schooljaar 2020

Het jaar waar ze niet op schoolreisje gingen. We geen schoolfoto krijgen van hem alleen (wel een groepsfoto). Het schooljaar waarin mijn zoon (en moeders) wat extra kilo’s aankwamen door al die lekkere lunches en taartjes. Het jaar van de angst of wij wel bespaard zouden blijven van het akelige Corona Virus. De grijze haren kregen vrij spel bij mama en zoonlief kreeg een lang kapsel.
Het jaar waarin we nauwelijks meer andere mensen zagen en als we wel familieleden of vrienden zagen dan bleven we op een afstand, en dat voelt tot aan de dag van vandaag niet fijn.
Knuffelen met opa en oma waar Dax zo graag altijd kwam was verboden.
Weekendjes weg en de zomervakantie naar Frankrijk werden geannuleerd.
Kleding werd/wordt voornamelijk online gekocht en dokters afspraken gingen voornamelijk telefonisch.
Schooljaar 2020 was het jaar van extreme veranderingen voor ons maar eigenlijk voor iedereen in de wereld.

Heeft het ons ook iets moois gebracht?

Toch heeft het ook veel mooie momenten en herinneringen gebracht.
Alleen aangewezen op elkaar en genieten van de kleine dingen.
Dansen in de huiskamer, eten van een restaurant thuis laten bezorgen.
Zou Dax pas als hij tien jaar was een mobiel krijgen, kreeg hij hem in de corona crisis.
Zo kon hij videobellen met zijn lieve tante en opa en oma, of met vriendjes.
Besloot hij graag Pokemons te willen vangen en verkende we de hele stad.
Kaartjes per post werden weer massaal verstuurd en dat bezorgde Dax elke keer weer een glimlach.

En dan ons allergrootste geluk: we zijn nog gezond!
Ook de mensen om ons heen zijn niet getroffen en ik hoop met heel mijn hart dat dat zo blijft.

Lieve Dax,
Ik hoop dat je terug kijkt op een mooi schooljaar.
Met mamajuf die er niet zoveel van bakte op de pyjamaschool maar die wel haar best deed.
Een jaar waarin de juffen van school zich zo hebben ingezet voor een leuk schooljaar ondanks dat alles anders was dan ooit te voren.
Met heel mijn hart hoop ik dat volgend schooljaar weer een beetje “normaal” wordt en waarin jij onbezorgd kan genieten van het schoolse leven en het leven daar buiten.

Ik ben enorm trots op jou dat je al die weken nauwelijks hebt gemopperd.
Dat je samen met je ouders het beste ervan hebt gemaakt.
Ook al wordt de zomervakantie ook heel anders als anders we gaan er gewoon iets gezelligs van maken, want daar zijn we enorm goed in!

Groetjes Kaat

7 juni 2020

Half jaar stilte: totaal gevloerd

En toen bleef het stil, heel stil, te stil voor mij

Al ruim een half jaar heb ik geen blogs meer geschreven op mijn site of op andere sites.
Simpelweg ik had er de kracht niet voor, al mijn kracht had ik nodig om te overleven.

Het goede nieuws is: ik ben er nog! (althans voor veel mensen is dat goed nieuws)
Het slechte nieuws is: het gaat niet zo lekker met mij qua gezondheid.
Ik heb het zwaar gehad de afgelopen maanden en dat kwam voornamelijk door het Syndroom van Sjögren wat ik heb. Al eerder schreef ik een blog over hoe het is om Sjögren te hebben: Sjögren Sucks

Intense moeheid nam/neemt bezit van me.
Het is lastig te omschrijven hoe dat is als je het niet hebt meegemaakt. De meest kleine handelingen zijn opgaves.
De dagelijkse bezigheden zijn uitdagingen geworden. Ik stel nu prioriteiten wat echt moet en veel dingen lukt me niet meer. En eerlijk? Dat went moeilijk, want hoezo is even stofzuigen zo slopend? Of met je kind een rondje fietsen?
Elke dag is het weer een puzzel tussen wat moet en wat ik aankan. En heel vaak blijk ik het nog verkeerd in te schatten en ben ik twee dagen uit de roulatie.
Hevige pijnen in mijn spieren en huid.
Voor de corona sizzle uitbrak ging ik naar twee fysiotherapeuten voor massages, dry needle of cupping massage. Soms naar de chiropractor om mijn nek te laten kraken. Ik probeerde vooral goed voor mezelf te zorgen.
Inmiddels ook na lang aanmodderen met buikpijnen is het duidelijk dat ik ACNES heb ( een buikwandpijn sydroom, hiervoor loop ik nu bij de pijnpoli.

Ziek thuis

Sinds januari 2019 heb ik niet meer gewerkt, het lukte me niet meer. Daar heb ik enorm van gebaald want ik heb een leuke baan, fijne collega’s en het is fijn om deel te nemen aan de werkende maatschappij. Ik vroeg een herkeuring aan bij het UWV in mei 2019 maar deze werd afgewezen. Mijn werkgever vroeg deze aan in het najaar maar de daadwerkelijke keuring liet op zich wachten tot maart.
Al die tijd heb ik me best druk gemaakt over deze keuring.
Zouden ze me serieus nemen? Je hoort zulke gruwel verhalen over het UWV. Wat als ze me niet afkeuren?
Wat als….deze variant heb ik op verschillende manieren mezelf afgevraagd.

Naar het beruchte UWV

Het gesprek met de keuringsarts duurde bijna twee uur, het leek alsof ze me begreep maar ik durfde niks te hopen. Informatie werd ingewonnen bij de reumatoloog. Daarna volgde nog een gesprek met een arbeidsdeskundige. Alle partijen waren het er over eens: ik kan niet meer werken.
Er is geen hoop op verbetering in mijn gezondheidssituatie. Ik ben 100% afgekeurd.

Opluchting: ze geloven me, ze zien dat ik niet meer kan werken. Niet meer die enorme last om mezelf te willen bewijzen naar mijn omgeving en collega’s.
Confronterend: dit was mijn werkende leven. Het gaat echt slecht qua gezondheid met me. Financieel is het heftig vind ik, zoveel geld in te moeten leveren. Ik was er verdrietig van, 47 jaar en dit is niet zoals ik de toekomst voor me had gezien.
Rust: ik hoef niet meer over grenzen te gaan om me te bewijzen.
De onzekerheid van de afgelopen jaren is voorbij en ik hoop oprecht dat het me rust gaat geven.
Dat ik me kan focussen op mijn gezin en op goed voor mezelf te zorgen.

Gevolgen door de Corona crisis

De corona sizzle heeft er op meerde fronten ingehakt. Geen behandelingen meer en elf weken een taak als mama-juf erbij. De angst om Corona te krijgen is groot. Met een auto-immuunziekte, astma, obesitas en totaal uitgeput zijn maakt me onzeker. Daarom mocht mijn zoon niet buitenspelen met andere en heb ik mezelf min of meer opgesloten in huis.

Langzaam aan gaat de maatschappij weer van het slot af, al is het met veel maatregels en beperkingen.
Ik haak langzaam aan. Fysiotherapie heb ik nog niet aangedurfd en grote drukte vermijd ik.
Sinds één week mag mijn zoontje weer naar school en mag hij weer buitenspelen.
Ik moet mee gaan want dit blijft voorlopig nog wel even zo…maar eerlijk? Ik ben bang, soms doodsbang.
Bang dat als ik getroffen word dat ik het niet overleef en mijn zoon zonder moeder moet leven.

I’m Back !

Ik ben er weer mensen! Ga mijn best doen weer te krabbelen. Want niks is fijner om van je af te schrijven of het nou angsten zijn, belevenissen of mooie momenten die ik wil delen.

Wees lief voor elkaar en kijk naar de lichtpuntjes die er vaak nog wel zijn.

Liefs Kaat

Foto: Pixabay

13 november 201913 november 2019

Nagellak voor mannen……dat dragen alleen homo’s

Wij Nederlanders zijn zo lekker open minded hoor je vaak.
Je mag zijn wie je bent, dragen wat je wilt als je maar gelukkig bent.
Toch? Nou vorige week kwam ik tot de ontdekking dat veel lezers op Facebook mensen graag in hokjes plaatsen.

Een man met nagellak

André Hazes heeft een foto geplaatst waarop te zien is dat zijn moeder Rachel zijn nagels lakt.
Nou daar vonden veel mensen wat van!
2019 en mensen zijn in shock van een jonge man die zijn nagels lakt.
Want make-up dat is toch alleen voor vrouwen, oudere rockartiesten of clowns?
Hoezo mag een man zich niet druk maken om zijn uiterlijk en zijn nagels een kleurtje geven?

Ik citeer even een paar opmerkingen die ik voorbij zag komen:

Hij moet zeker nog uit de kast komen?

Belachelijk een man die zijn nagels lakt

Word eens een grote jongen!

Zijn vader zou in zijn broek schijten

Kneus

En vooral heel veel opmerkingen die beledigend zijn en doelen op dat alleen Homo’s hun nagels lakken.

De wereld vergaat toch niet?

Alsjeblieft mensen! Doe eens niet zo lelijk.
Wat is er shocking aan dat een man zijn nagels lakt?
En nou is dit ook nog een man die op een podium staat te zingen.
Maar al zou hij op kantoor werken dat maakt hem toch geen mindere werknemer?
Eerlijk: ik zou ook wel even gek op kijken als mijn man zijn nagels gaat lakken.
Ik vind dat niet bij hem passen dus ik zou verrast zijn. Ik hoop dat hij me ook niet in een hokje plaatst als ik bepaalde dingen draag dus waarom zou ik dat andersom wel doen?

Een rondje Google laat mij zien dat al eeuwen geleden mannen nagellak droegen.
Volgens deze site: mens en gezondheid droegen de mannen al 3000 jaar voor Christus nagellak. In het oude Egypte bepaalde de status of je je nagels kleurde. Vele mummies gingen met gekleurde nagels in hun graf.

Heb jij er ervaring mee?

Ken jij mannen die hun nagels lakken?
De voetballers Christian Ronaldo en Evgeniy Levchenko hebben hun teennagels wel eens zwart gelakt omdat ,volgens de bladen, hun teennagels van het voetballen er zo lelijk uit zagen.
Zanger Seal, de door veel vrouwen begeerde David Beckham en Johnny Depp lakken regelmatig hun nagels.

Ik hoor regelmatig dat kleine jongens hun nagels wel eens willen lakken.
Veel vaders hebben dit liever niet, maak geen homo van mijn zoon!
Serieus? Denk je dat een kleurtje op je zoon zijn nageltjes hem zouden veranderen in een homo?

Hoe ga ik er mee om?

Mijn zoon wilde ook soms nagellak.
Weet je het zeker vroegen we? Mensen kunnen er opmerkingen over maken omdat je geen meisje bent?
Hij wist het zeker hij wilde ook gelakte nagels en zo ging hij een dagje naar het strand met zijn tante.
Op het terras zei het meisje van de bediening: oh wauw wat een mooie nagels heb je!
Mooi hé? Zei hij trots: dat hebben rocksterren ook!

De maandag erop heb ik toch de nagellak eraf gehaald omdat ik niet wilde dat hij gepest zou worden op school. Nu zou ik dat niet meer doen denk ik.
Hij mag zijn wie hij is, dragen wat hij wilt en dat maakt hem geen kneus of een homo.

De wereld zou zoveel leuker zijn als mensen je niet gelijk in een hokje plaatsen.
En zeg nou zelf? Veel gekleurde nagels maakt het toch alleen maar vrolijker?

Groetjes Kaat

foto van de mannelijke voeten komt van Pixabay

25 september 201925 september 2019

In the Pocket ! Jij bewees vandaag het tegendeel

Whoop whoop vandaag is feest bij ons thuis.
Een feestje waarvan veel mensen dachten dat we het nooit zouden vieren.
Een dag die voor veel ouders vanzelf aanbrak maar waarvoor hier een kind jarenlang heeft moeten knokken en vooral door bikkelen.

Party-time

Onze zoon heeft vandaag zijn A-Diploma gehaald!
Zijn eerste officiële zwemdiploma is binnen.
Nu denk je misschien; dat doen toch de meeste kindjes? Is dat zo bijzonder?
Dax is niet zoals de meeste kindjes, zijn leren wordt beperkt door epilepsie.
Motorische handelingen (en helemaal twee tegelijk) zijn vaak lastig om te leren. Dus ja, voor ons is het heel bijzonder dat het hem gelukt is.

Wanneer zijn we begonnen met zwemmen?

Vanaf dat Dax baby was ben ik elke week met hem gaan zwemmen.
Samen vonden we het heerlijk.
Hij heeft nooit angst gekend voor water en dat vond ik zo fijn.
Fanatiek begonnen we aan Peuter zwemmen, heerlijk samen zingen en zwemmen in het water.
Leuk met de andere kindjes samen maar vooral hadden we quality time samen.
Ik werkte toen nog veel dagen in de week maar op mijn vrije dag gingen we elke week zwemmen.

Toen Dax drie was kon hij al goed zwemmen zonder bandjes, niet in de perfecte slagen zoals die gewenst zijn maar hij redde zich prima. Onderwater, bovenkomen en zich drijvende houden. Zelf zwemmen naar de kant om daar zelfstandig op te klimmen.
Alle ouders om me heen wisten het zeker: Dax zou heel jong en makkelijk zijn zwemdiploma halen.

Epilepsie en leren zwemmen bleek een slechte combinatie

Zonder dat we het konden verklaren kwam er een ernstige knik in Dax zijn ontwikkeling.
Vaardigheden die hij goed kon leek hij te vergeten. Zo ook met zwemmen.
Ik maakte me niet al te druk over het zwemmen want hij was nog zo jong.
We bleven wel altijd samen genieten van onze zwemmomenten.

Epilepsie kreeg Dax in zijn greep. Hij nam bezit van ons kind zo leek het.
Onrust, slechte nachten, slechte motoriek met behoorlijk heftige ongelukken tot gevolg en heel veel vragen vooral. We stopten even met de zwemlessen bij een bekende zwemschool.
De juffen leken Dax niet te snappen, ze wilde niet naar mijn uitleg luisteren en namen de epilepsie niet serieus. Onze focus was eerst op de gezondheid van Dax en daarna begon mijn zoektocht naar de juiste zwemlessen voor Dax.

Zwemles voor kinderen met een beperking

Voor kindjes met een beperking zijn de mogelijkheden vaak niet zo enorm groot.
De eerder genoemde zwemschool vindt kleine lessen voor kinderen met een beperking niet rendabel dus die zijn ze gestopt.
De zwemschool dichtbij huis bood wel kleine speciale groepjes aan. In een half jaar tijd had hij meerdere juffen en kreeg ik opmerkingen als: hij heeft toch al zwemles gehad?? Nou ik zie het niet terug hoor! PFFF mijn verzoek was hem zwemles te geven vanaf het begin. Een juf sleurde een meisje wild in t water en verhief haar stem regelmatig. Dit werd hem dus niet.

Diploma zit er niet in

Een nieuwe meester diende zich aan. Jong en leuk maar niet ervaren genoeg zo bleek.
Dax zat in een groepje voor kinderen MET een beperking. Dan mag je ervan uit gaan dat de zweminstructeur hier mee om kan gaan. Om het kort samen te vatten: hij zei dat de andere kinderen wel allemaal normaal waren !! Ik heb maar diep adem gehaald en deze onhandige opmerking gelaten voor wat het is. Deze Instructeur had uitgesproken dat hij eigenlijk verwachtte dat hij nooit zijn diploma zou kunnen halen. Hij vroeg me dan ook wat verwacht je eigenlijk dan van de toekomst?
Ik benoemde dat we zouden proberen dat Dax zich kon redden in het water, we en vooral Dax zijn best ervoor zou doen. Met positiviteit en vertrouwen met de juiste hulp gingen we ervoor!
Je snapte Dax niet Meester, verdiepte je er niet in en je geloofde er niet in!
Kijk nu eens…..hij heeft het maar mooi geflikt.

De belangrijke rol van de juiste zweminstructeur

De meester verliet de zwemschool en YES eindelijk kreeg Dax een topper van een zwemjuf.
Met drie leuke kinderen kreeg Dax elke week les. De andere kinderen gingen veel sneller dan Dax en ik vroeg voor een extra dag erbij. Die was er eigenlijk niet op het niveau van Dax.
En daar was de reddende Engel meester J, hij wilde Dax wel op zondagmorgen privé les geven.
Beide instructeurs hadden regelmatig overleg met elkaar en samen gingen ze er vol voor.

Meester J: jij maakte het verschil.
Werkte manier A niet, probeerde je B en net zolang dat Dax het snapte en vooral leuk bleef vinden.
Jouw enthousiasme en vertrouwen heeft hem doen groeien en mij ook.
Verdorie zou het dan toch mogelijk zijn?
Jij geloofde er vanaf dag één in. Samen met de lessen van de juf ging het ineens zoveel beter.
Dax kwam weer op het zelfde niveau als de andere kinderen en vandaag mochten ze allemaal gelijk afzwemmen.

Dag Bandjes!

Het viel niet altijd mee om opmerkingen te horen over zijn bandjes. Hij viel op omdat van zijn leeftijdsgenootjes de enige was met zwembandjes om. Gelukkig accepteerde zijn vriendjes uit de buurt het en zwommen met hem in het ondiepere bad.
In de zomervakantie heb ik Dax veel zonder bandjes laten zwemmen als ik er naast zwom.
Vandaag nemen we officieel afscheid van de zwembandjes. BEDANKT voor de VEILIGE jaren. Jullie waren geweldig maar jullie kunnen met pensioen. De mazzel!

TROTS

Lieve Dax, wat zijn papa en mama ontzettend trots op jou!
NOOIT maar dan ook nooit heb je gemopperd.
Elke les weer ging je er tegenaan.
Vaak zag je dat andere kinderen hun diploma haalde, zo ook veel klasgenootjes.
Jij wilde ook je diploma halen maar begreep dat je ervoor moest blijven knokken.
Je best doen is het enige wat ik van je vroeg: en dat heb je gedaan.
Kleine dappere doorzetter dit heb je maar mooi geflikt!

En door…..

Samen met de drie kinderen uit zijn groepje gaan ze nu proberen hun B te halen.
Wat fijn dat ze bij elkaar blijven. De komende tijd zitten we op woensdag nog in het zwembad dus.
Ik verheug me nu al op om samen te zwemmen want dat deden we de laatste tijd minder toen je twee keer in de week zwom.

Heel veel zwemplezier zonder bandjes !
Je moet vanwege je epilepsie altijd met iemand samen zwemmen maar hey: samen is toch veel gezelliger dan alleen.

Groetjes van een hele trotse en gelukkige moeder

Kaat

17 september 201919 september 2019

Geen Depakine meer, bleef de epilepsie weg?

Op advies van de neuroloog zijn we een tijdje geleden begonnen met het afbouwen van de Depakine. Ik zag er eerlijk gezegd tegenop.
Sinds Dax de Depakine slikte bleven de grote epileptische aanvallen uit.
Dus ergens was ik bang dat als we zouden stoppen dat deze horror aanvallen terug zouden komen. Dax slikt natuurlijk wel tegenwoordig Ospolot dus ze wilde kijken hoe dit zou uitpakken.

Hij is veranderd

Ik ben blij dat we deze keuze uiteindelijk hebben gemaakt.
We zien een heel ander kind. Minder moe en lijkt lekkerder in zijn vel te zitten.
Op school had hij het vorig jaar zwaar qua leren maar voelde zich er wel thuis en werkte hard.
Ineens maakte hij opvallende vorderingen tijdens zwemles, joepie!!
Hij schoot in de lengte en geestelijk kon hij ook meer aan.
Kortom dit viel me alles mee….en fingers crossed….we hebben nog geen grote aanval meegemaakt.

Hoe blijven we optimistisch?

Elke kleine positieve verandering koesteren we.
Het is nodig om enigszins optimistisch te blijven voor de toekomst.
Je gunt je kind een onbezorgde jeugd en mooie toekomst en niet dat de epilepsie alles bepalend is. Dat sommige dingen waarschijnlijk nooit mogelijk zijn of dat hij er altijd zo hard voor moet blijven vechten is een gegeven inmiddels.
Het zal nooit weg gaan is de voorspelling maar je zoekt naar de meeste leefbare manier voor hem en ons.

Ik wil weer een EEG

Ik heb in het voorjaar gevraagd aan de neuroloog om een 24 uurs EEG.
Hoe staat het ervoor?
Vertalen de kleine positieve veranderingen zich in een beter EEG, een EEG met minder epileptische activiteiten ?
De aanvraag werd ingediend bij SEIN en we moesten paar maanden hierop wachten.

27 juni werd Dax een dag en een nachtje opgenomen bij SEIN voor de EEG.
We maakte er weer een feestje van.
Gamen, met lego spelen, iets teveel snoep eten en samen tekenen.
Ik ben altijd blij dat Dax zo relaxed met dit soort situaties om gaat.
De volgende dag mochten we als eerste weg zodat Dax het kinderfeestje van een vriendje uit de buurt niet zou missen.
Nu maar weer geduld bewaren voor de uitslag.

Het verlossende telefoontje

Tijdens onze zomervakantie belde de neuroloog van SEIN op.
De uitslag was teleurstellend. Er is nog nauwelijks verbetering te zien tijdens zijn slaap.
95% van de nacht heeft hij epileptische activiteiten in zijn hersenen.
*ZUCHT* ik baalde ervan en vond het even weer zó confronterend.
De neuroloog raadde aan zo snel mogelijk een afspraak te plannen met onze eigen neuroloog.

De neuroloog had kennelijk na het ontvangen van de uitslag het zelfde idee want er lag gelijk een brief op onze deurmat voor een afspraak.
Voorzichtig vertelde ze me dat we geen grote verwachtingen moeten hebben.
Het is er…het blijft er…..hoe kak dat ook is.
De stomme epilepsie zie je niet maar houdt nog altijd flink huis in zijn blonde koppie.
Ik had dat al een tijdje geleden begrepen van een andere arts maar toch…..hou je hoop. Hoop op een kleine verbetering, hoop op een iets makkelijkere jeugd voor je kind. Hoop doet leven, zo was het motto toch?

Ospolot verhogen?

Dax is flink gegroeid (en ook qua gewicht) en reageert goed op de Ospolot.
We hebben besloten om de dosering te verhogen.
De grote aanvallen blijven uit, hij heeft meer energie waardoor hij de dagen beter aan kan. Dit is zeker weer het proberen waard.
Voor alsnog reageert hij er prima op, in het begin weer extra vermoeid maar dat lijkt nu weer voorbij.
We gaan het weer zien….deze koers is het voor de komende tijd.
Over twee jaar laten we weer een nieuwe EEG maken.

Dankbaar dat de grote aanvallen uitblijven, dat ik hoor en zie dat hij meer alert is. Hij zich door blijft ontwikkelen, op zijn eigen tempo, is elke kleine stap er toch weer één.

Groet Kaat

Lees mijn eerdere blogs over Epilepsie:

Als hij maar gezond is

een verbazingwekkende uitslag

Het laatste puzzelstukje

Grin2a: gekregen van je pa of je ma?

Kind met epilepsie: doet Ospolot zijn werk?

Weer gesleutel aan de medicijnen: Ospolot opvoeren en Depakine afbouwen

25 augustus 201925 augustus 2019

Gatver! School begint weer

Jippie! De scholen beginnen morgen weer in deze regio.
Deze opmerking heb ik van menig ouder voorbij zien komen.
Ouders die al een tijdje aan het aftellen zijn dat de kinderen weer naar school gaan.
Ik snap het, ik leef met jullie mee ouders maar ik deel dit gevoel helemaal niet

De hele vakantie thuis

Dit jaar was ik de volledige zes weken thuis.
Nu denk je misschien: whow wat een bofbips. De reden is echter minder leuk.

Mijn reuma is momenteel zeer fanatiek aanwezig waardoor ik al maanden niet heb gewerkt.
Alles is een uitputtingsslag en de dagelijkse dingen kosten me steeds meer moeite.
Het is confronterend dat ik steeds minder kan en dingen moet opgeven.
Toch heb ik geprobeerd er een positieve twist aan te geven: ik heb zes weken quality time gehad met mijn lieve zoon.

Naar de camping

Gelijk nadat we Dax van school hebben opgehaald zijn we door naar een camping gegaan.
We hebben bewust gekozen voor een kleine camping in Nederland zodat Dax lekker zelf kon scharrelen.
De vakanties zijn de momenten dat hij wel alleen buiten kan spelen, nieuwe stappen kan en durft te maken. In een kleine veilige omgeving zoals een camping komt hij tot bloei en groei.
En ook hier geldt het cliché: als je kinderen het naar hun zin hebben dan geniet je als ouder zijnde ook al gauw. Door de keuze van deze vakantie kon cadeaudochter met haar lieve zoontje ook een week komen.

Herstellen en weer opkrabbelen

Na de vakantie heb ik een gigantische knauw gekregen van mister Reuma. Het weer was ook bagger trouwens. Ik lag voornamelijk gevloerd op de bank na het doen van de noodzakelijke dingen die je moet doen in je huishouden of opvoeding. Maar wat lag ik gezellig….samen met mijn zoon hebben we heel wat films bekeken. Netflix en onze oude dvd’s werd een nieuw leven in geblazen. Met wat popcorn uit de magnetron werd het toch nog een feestje.
Dax houdt van uitstapjes maken maar kan ook een lekker huismusje zijn. Spelletjes spelen, vierkante ogen van de tablet (ik beken….hij zat er soms te lang achter), samen koken en de dagen vlogen voorbij.

Wat ben je gegroeid!

Mama is de vakantie iets teveel in de breedte gegroeid maar jij lieve zoon: wat ben je gegroeid!
Niet alleen zijn je shirts ineens te klein geworden en heb je een schoenmaat groter na deze vakantie.
Maar je bent op geestelijk vlak zo groot en wijs geworden. Je hebt nieuwe vaardigheden ontwikkelt deze vakantie en ik zie dat je mama steeds minder nodig hebt.
Zo heb je alleen boodschapjes gehaald op de camping, vriendjes gemaakt, oefenen we met zelf drinken inschenken, dvdspeler bedienen.
In de vakantie hebben we af en toe huiswerk gemaakt en dat vond je absoluut geen straf.
Zelfs in de vakantie was je gemotiveerd om het zelf leren lezen onder de knie te krijgen.
Ik ben zo trots op jou jongen!

Het waren zes gezellige weken

We hebben af en toe uitstapjes gedaan maar we hebben vooral genoten van het samen zijn.
We zijn kampioen keuvelen!
Ik zal de tijd samen wel missen de komende weken maar ik verheug me evengoed wel weer dat je naar school gaat. Niet omdat ik graag tijd voor mezelf wil (al vind ik dat ook helemaal niet gek) maar omdat ik me verheug op nieuwe ontwikkelingen. Nieuwe kunstwerkjes, de dag dat je echt een bladzijde met gemak kan lezen.

Nog acht weken……dan heb je weer lekker vakantie

Liefs Kaat ffffffff

24 juni 2019

Het was Vet Cool Man !

Zaterdag 22 juni was een dag met een gouden randje voor ons.
Voor het eerst mocht Dax deelnemen aan het evenement Vet Cool man.
En dat het VET was dat is één ding wat zeker is.

Wat hield deze dag in?

Stichting Geluk en Vrijheid organiseert jaarlijks het evenement Vet Cool Man.
Hun doel is om op deze dag chronisch- of ongeneeslijk zieke kinderen even hun ziekte te laten vergeten.
Jaarlijks trakteren zij meer dan 150 gezinnen op een waanzinnige gave dag, een dag zonder zorgen. Hoe cool is dat?
200 particuliere Porschesbezitters zorgen ervoor dat de kinderen de rit van hun leven krijgen in hun kostbare bezit

’s Morgens vroeg moesten we verzamelen bij het Emma Kinderziekenhuis in Amsterdam. Er waren nog vier andere ziekenhuislocaties in Nederland waaruit kinderen vertrokken.
Bij aankomst waren we al gelijk onder de indruk van de lange rij Porsches die er stonden. Gloednieuwe, mooie oldtimers, cabrio’s echt alle types waren aanwezig. Hmmmm, wat doe ik toch fout dat ik alleen een mamafiets bezit?

De wens van Dax

Dax kreeg bij binnenkomst een t-shirt en toen kwam het spannende moment aan welke chauffeur zou hij gekoppeld worden? Uhhhh nou ik bedoel wat voor type Porsche zou deze chauffeur hebben?
Dax had van te voren uitgesproken dat hij hoopte, op een zwarte, turbo met een spoiler inclusief dak erop. De kleine bofferd was zo blij dat zijn wens was uitgekomen. Al bleek achteraf dat de op het oog lijkende zwarte auto in het zonnetje heel donkergroen bleek te zijn.

De aardige chauffeur

Hoe bijzonder dat al deze chauffeurs hun prachtige auto beschikbaar stellen en niet te vergeten hun zaterdag vrijhouden voor al deze kinderen.
Dax had een super leuke chauffeur! Kijk dat je een Porsche bezit, wil niet zeggen dat je ook een goede animator bent, dat je het vermogen hebt een vreemd kind zich gelijk op zn gemak te stellen. En misschien nog wel belangrijker dat je als ouder zijnde jouw kostbaarste bezit meegeeft.

Dax ging nl met zijn nieuwe vriend met vette auto naar het RDW terrein in Lelystad. Er kwam ook nog een heel leuk meisje achterin de auto zitten. Zo leuk ook hoe Dax en zij met elkaar omgingen.
De ouders en/of verzorgers werden met een touringcar gebracht.
De Porsches zijn er eerder dan de bus maar Dax was in goede en gezellige handen. Bij aankomst werd er door een professionele fotograaf een foto gemaakt van het kind en de auto samen (deze komt nog op de site van Geluk en Vrijheid te staan)

In Lelystad was van alles te beleven

Het test centrum van de RDW beschikt over een bijna 3 kilometer lange hoge-snelheids-kombaan met bochten over een enorme verkanting. In het midden van terrein stonden alle 200 Porsches geparkeerd. Indrukwekkend vond ik het.
Op het terrein was van alles te beleven, zo stond er een grote tent met een uitgebreid buffet, kon je gemasseerd worden. Er liepen clowns, was een springkussen en race simulator. Er waren politiewagens etc waar je een ritje mee kon maken. Echt mijn complimenten aan de organisatie, alles was tot in de puntjes geregeld. Het weer was trouwens ook nog een zalig.

Racen maar

Het hoogte punt van de dag was het racen op de kombaan.
In groepen van ongeveer tien auto’s gingen ze de baan op.
Je had die stralende gezichten moeten zien van al die kindjes.
En de jaloerse blikken van de ouders die dit ook wel hadden gewild.
Dax wist waar ik stond en hij zwaaide blij naar me en hij moet vast spierpijn gehad hebben in zijn kaken: hij lachte van oor tot oor.
Op het rechte stuk tikte ze de 200 km per uur aan.
Een jongensdroom kwam uit op deze dag.

Versleten tot op het bot vertrokken we om 15 uur weer naar Amsterdam.
Dax was zo moe maar hij dacht er niet over, zoals hij wel vaker doet, te gaan slapen in de auto. Hij wilde nog één keer genieten van de rit in de Porsche.
In Amsterdam kreeg hij nog een goody bag.

Ik ben u dankbaar

Meneer de chauffeur, het spijt me ik ben uw naam vergeten.
Bedankt dat u zo goed heb gezorgd voor Dax deze dag.
Dat u uw tijd en auto beschikbaar hebt gesteld voor dit prachtige doel.
Dax heeft zo genoten ! De humor waar hij zo van houdt zorgde voor gelijk een klik. Vandaag mocht hij een foto laten zien aan zijn klasgenootjes van uw mooie bolide. Dankzij u heeft hij een herinnering voor het leven erbij.
En een goed doel om te sparen! Ha ha want hij wilt ook wel zo een Porsche.

Helpende handjes bedankt

Organisatoren en vrijwilligers een groot compliment voor jullie.
Alles was goed geregeld en de mensen waren zo lief voor de kindjes.
Het was voelbaar dat jullie dit met liefde deden.
Dat maakt een dag als deze zeer bijzonder.

Namens Dax bedankt
Het was echt: Vet Cool Man!
Hij hoopt nog een keer mee te mogen en tot die tijd kan hij genieten van alle herinneringen, foto’s en filmpjes.

Liefs Kaat

3 juni 20193 juni 2019

Daar ging ze….het kleine meisje wat ineens een vrouw is geworden

Daar ging ze
18 jaar, moeder van een zoontje van twee jaar.
Niet mijn eigen vlees en bloed maar van m’n man.
Vanaf zaterdag is mijn cadeaudochter op zichzelf gaan wonen.

House + Love = Home

Dag lief kind (want dat ben en blijf je), ik wens jullie heel veel geluk in je eigen huisje. Zelf je regels maken, je eigen troep maken en weer opruimen.
Jouw eigen veilige plek waar jullie nieuwe herinneringen gaan maken.
Ik hoop dat jullie je gauw thuis zullen voelen, al moet er de komende tijd nog veel geklust worden.
Je eigen huisje waar veel liefde voelbaar zal zijn.

Het plan wat we maakte

Toen je zwanger raakte en niet meer bij ons bleef wonen, vonden veel mensen dat raar.
Wat zeg ik: veel mensen dachten dat ik je weg heb gestuurd.
Ik maakte de vooroordelen van de boze stiefmoeder waar.
Wij hadden samen met ons gezin en de hulpverlening een plan gemaakt.
Een plan zodat jij een zelfstandige moeder zou leren worden en waardoor de kans op een eigen woning sterk werd vergroot. Een doordacht plan waardoor de verhoudingen in ons gezin bleven bestaan.

Jij behield de rol van dochter en wij zouden er een nieuwe rol bij krijgen als grootouders.
Niet dat wij vervangende ouders zouden worden van litlle X en jouw alles uit handen zouden nemen.
Jij gaf ook aan dat het je niet verstandig leek om bij ons te blijven met een baby. Jij wilde dat de band zo bleef zoals die was. En eigenlijk gaf je hiermee aan dat je beschikte over genoeg zelfkennis. Ik denk eerlijk dat de band met je vader en mij een flinke optater had gekregen als je bij ons was blijven wonen met een baby.

Ineens ben je volwassen zo lijkt het

Het was niet altijd makkelijk maar kijk eens naar jezelf! Dat heb je maar mooi geflikt.
Zo snel volwassen ben je geworden (al kon het voor ons soms niet snel genoeg gaan met je puberacties).
Serieus met één doel voor ogen: een eigen huis voor jou en je mooie zoon.
Het geluk en belang van jouw zoon heb je op de eerste plaats gezet.
Een stabiele basis gecreëerd waarin hij rust, regelmaat en vooral liefde ondervond.

Be Happy!

Wees gelukkig! Geniet van je eigen fijne omgeving zonder dat je rekening hoef te houden met andere… De buren daar gelaten hé?

Koester de vriendschap met Miss D, zij is een vriendin uit duizenden! Want zij wist de schilderskwast te vinden en heeft jou sowieso de afgelopen drie jaar altijd gesteund.
Ook op goede vriend A die kwam helpen verhuizen mag je zuinig zijn.
In deze periode heb je echte vrienden leren kennen.

Payback Time

Ik verheug me erop om bepaalde momenten te spiegelen maar jou toe.
Zal Ik ergens een beschimmelde boterham verstoppen? Als je dan aan me vraagt of ik het heb gedaan: nee hoor en dan zet ik mijn onschuldige puppy face op ( zou ik die eigenlijk nog wel hebben?) Zo kan ik nog wel wat acties bedenken, van die leuke momenten die een puber in huis weet te creëren.
Bij de gedachte alleen al heb ik zó een lol.
Heerlijk als we bij jou komen eten: ik ga daarna even in de relaxmodus met mijn mobiel en de rest doet de vrouw des huizes dan wel.
Het lijkt me oprecht leuk om te gast te zijn bij jou, want ik weet dat je een goede gastvrouw bent.

Ondanks dat je niet mijn kind bent zie ik wel veel dingen terug die ik op dezelfde manier doe.
Ik ben blij dat bepaalde dingen van de opvoeding die ik heb proberen te geven zijn gelukt.

Onze eerste ontmoeting

Als de dag van gisteren weet ik nog onze eerste ontmoeting in de speeltuin.
Jij slechts negen jaar oud en toen al best hard tegenover veel kinderen en mensen. Je had al veel meegemaakt.
Toch sloten wij elkaar die dag in onze harten.
Je stelde zelf aan je vader voor dat het wel gezellig zou zijn als we elkaar vaker zou zien.
Wist jij veel dat je vader en ik elkaar al wekenlang zagen.

Trots

En nu ben je een knappe griet van 18, een moeder van een geweldige peuter.
Daar ging je…..slapen in je eigen huisje.
Wat ben ik trots op je !!
Laat de wereld maar zien dat klaar bent om op je eigen benen te staan.
En mocht je nou hulp nodig hebben? Schroom je niet om dat aan mij of andere mensen te vragen.

Hou van jullie beide !

Kus Kaat

Lees ook mijn eerdere blog twintig handen op één buik

Uitgelichte foto: Pixabay

15 mei 201915 mei 2019

Mijn mooiste Moederdag cadeau OOIT

Zeven jaar ben ik inmiddels een moeder.
Niet zomaar een moeder maar toevallig wel de moeder van de leukste zoon die ik me maar kon bedenken. Hij maakt mijn verwachtingen van het moederschap meer dan waar.
Ondanks de zorgen die ik heb over zijn gezondheid, ontwikkeling en toekomst.

De dag van de Commercie

Vele mensen roepen Moederdag is de dag van de winkeliers!
Nou en? Ik heb helemaal geen moeite om een lekkere fles parfum te ontvangen of een mooie bos bloemen.
Hey en voel je vrij mij dat veel vaker te geven dan alleen op Moederdag.
Ik heb helemaal geen bezwaar tegen elke maand: Kaat Kadootjes dag
( ja ja ik weet dat cadeau met een C is…maar dat staat toch minder leuk?)

Knutselwerkjes

Het allerleukste van Moederdag is voor mij het knutselwerkje gemaakt door Dax.
Hij die net zoals zijn moeder niet bezit over enorme knutsel skills.
Maar hij die ondanks dat zo hard zijn best doet om iets mooi te maken voor zijn moeder(tje).
Hij weet het nog niet geheim te houden tot de dag zelf, want twee weken geleden wist ik al wat hij aan het maken was.

De afgelopen jaren ontving ik al een sierradenkistje, waxinelichthoudertje, ketting, en een fotolijstje.
Ik vond het allemaal even mooi en schattig.
Zijn blik die hij me altijd gaf bij het overhandigen was zo lief en bijzonder.
Ik kon niet bedenken dat het cadeautje wat ik dit jaar zou krijgen al mijn verwachtingen zou overtreffen.

Mooiste cadeautje EVER

Lieve lezers, dit jaar kreeg ik voor het eerst een handgeschreven briefje van mijn zoon!!
Nu denk je misschien, is dat bijzonder? Dat krijg ik ook van mijn kind(eren).
Ja !! Het is bijzonder voor mij en uitermate knap van Dax.
Schrijven is namelijk enorm moeilijk voor hem. Zijn fijne motoriek is minder ontwikkelt maar door zijn “aandoening” is lezen en schrijven ook erg moeilijk.

Doorzetter en ontroering

Ik ben zo TROTS op Dax, hij heeft er zo erg zijn best voor gedaan zei de juf.
Hij is sowieso een hele harde werker in de klas.
Ik heb hier zó een bewondering voor.
Want zeg nou eerlijk? Als het je zo moeilijk af gaat? Je ziet dan veel kinderen van jouw leeftijd kunnen lezen en schrijven? Dan kan ik me voorstellen dat je je kont tegen de krib aangooit. Al denk ik wel dat de meeste kinderen van nu geen idee hebben wat een krib is 😉

Het ontroerde me meer dan ik kon verwachten.
Het gaf me een gerustellend gevoel: mijn kanjer komt er wel op zijn eigen tempo.
Ik kreeg naast de geknutselde theepot ook nog een heerlijk setje van Thermen.
Laat de winkeliers ook wat verdienen deze dagen toch?

We kregen elkaar cadeau

De bonus van deze dag was het mooie boeket bloemen en doos chocolade wat ik kreeg.
Van wie? Van Miss M de dochter van mijn man.
Ik ben haar moeder niet, zij kreeg mij cadeau toen ik een relatie kreeg met haar vader.
Net zo goed als ik haar erbij cadeau kreeg. Vanaf dag één heb ik haar in mijn hart gesloten.
Het doet me goed te weten dat ze me waardeert en dat weet ik zonder de cadeautjes ook wel hoor.
Maar ze kent me zo goed: chocolade is altijd welkom !

Gelukkige moederlijke groet,

Kaat